Een kind wordt blanco geboren, tot groot plezier van zijn ouders. Die kunnen het niet alleen de standaard opvoeding meegeven, maar ook extraatjes toevoegen. Die dingen die niet nodig zijn, maar wel leuk. Heimelijke genoegens.

Ik ben daar niet anders in. Dus zing ik liedjes met mijn dochters, maken we tekeningen en bouwen we duplokastelen. We gaan naar de bibliotheek, de speeltuin en de kinderboerderij. Daarnaast voorzie ik mijn meisjes graag van iets persoonlijks. Dus praat ik Fries tegen ze, ook al wonen we buiten de provincie en spreken mijn meiden Nederlands tegen mij. Behalve wanneer we zingen, dan doen ze wel mee in het Fries – uit volle borst.

En dan heb je nog die kleine extra’s, zoals mijn liefde voor sc Heerenveen. Nu ben ik de eerste om toe te geven dat die liefde niet heel diep gaat, want al na één jaar hebben mijn man en ik onze seizoenkaarten teruggegeven aan de club. Iedere twee weken oppas zoeken voor twee meisjes en steeds drie kwartier heen en terug rijden voor een wedstrijd, bleek toch niet handig. Die dochters thuis een Heerenveenshirt aantrekken en daar een foto van maken is gelukkig veel eenvoudiger. En wie weet steken ze er iets van op.

Hoogmoedig postte ik dus enkele jaren geleden een foto van Meike. Gekleed in haar Heerenveenshirt keek ze vanaf het voetbalveld stoer de lens in. En onlangs maakte ik er één van Ymke, gekleed in hetzelfde shirt, met twee staartjes, een minivoetbal en een stralende glimlach. Ondanks de matige resultaten van sc Heerenveen de laatste tijd, kon ik onze Friese roots trots tonen.

Totdat die foto door één van de leidsters van de kinderopvang werd opgemerkt. Net die ene, die fan is van PEC. En terwijl ik mij voor de klas in het zweet werkte, drapeerde zij haar PEC Zwollesjaal bij dochterlief om de schouders. Weer een foto: twee staartjes, een kleurpotlood en opnieuw een stralende glimlach. Al mijn zorgvuldig gegeven aandacht, goed geselecteerde zorg en stiekeme beïnvloeding van de kinderhersentjes bleken zinloos, want met de merchandise van een andere club uit een andere provincie kijkt mijn dochter even blij.

Daar sta je dan, met je goede bedoelingen en je verborgen indoctrinatie. Terwijl ik nog dacht, of op zijn minst hoopte, dat ik mijn meisjes ook buiten Fryslân tot fiere Friezinnen zou kunnen vormen, bewees de crècheleidster met één simpele handeling het tegendeel. De standaardopvoeding met liefde voor beestjes, boekjes en bouwen nemen ze van me aan, maar juist die dingen die ik ze zélf mee wil geven, worden door de Boze Buitenwereld hardhandig de kop ingedrukt. En bedankt.