‘Deze foto vind ik echt lelijk. Zó lelijk!’
‘Nee joh, je bent daar juist heel mooi!’
‘Maar zie dan, al die fatties!’
Twee jonge vrouwen zitten naast elkaar in de trein. Ze hebben elk een telefoon in hun hand en bekijken, beoordelen en becommentariëren foto’s, met name die waar ze zelf op staan.

‘Hé! Deze foto heb je ook op Insta!’
‘Stalk je mij? Ken je al mijn foto’s?’
‘Deze is ook mooi. Maar die kan nergens op, want als je goed kijkt zie je mijn borsten.’
‘Wat? Liep je zo rond? Je moet echt een zwarte bh aan doen. Dat moet.’
‘Nee, ik heb vet vaak druk op mijn borsten. Dat doet pijn joh! Dan kan ik absoluut geen bh aan hebben, maakt niet uit welke kleur.’

Wat een fantastisch open en eerlijk gesprek! De vrouwen, ik schat ze begin twintig, lijken niet eens door te hebben dat de halve coupé grinnikend meeluistert en -lacht, zo diep zijn ze verwikkeld in hun eigen foto’s en commentaren.

‘Kijk, dit zijn mijn benen als ik niet sport. Awkward’
‘Toch niks mis mee? Beetje chubby, maar wel schattig.’
‘Ik maak heel vaak foto’s van mijn buik. Best confronterend, maar wel nodig.’
‘Ik ook. Vroeger had ik een sixpack, maar dat vind ik nu echt vet lelijk. Daar ben ik ook heel bang voor, als ik nu ga sporten, dat ik weer zo’n sixpack krijg.’

Buiken. Een gevoelig onderwerp. Ik heb al jarenlang een haat-liefdeverhouding met de mijne, die altijd iets dikker is dan ik wil. Of is dit het moment om dat beeld bij te stellen, niet langer te denken in termen als vette rolletjes en lelijke kwabben, maar te spreken over chubby fatties en schattige rondingen? Nee, dan houd ik mezelf voor de gek.

‘Wauw! Kijk daar! Daar ben je echt vet cute! Je ogen zijn zó blauw!’
‘Ja, da’s een filter.’
‘Oh. Jammer.’