Als mijn dochter valt en een schram op haar knie ziet, gilt ze alsof ze minstens een dubbele beenbreuk heeft. Tranen stromen over haar wangen en ze snottert met lange uithalen. Bij sommige kinderen helpt het om een pleister te plakken. Bij dochterlief niet. Zij brult nog drie keer harder wanneer ze er alleen maar een ziet.

Soms vind ik dat ze niet zo moet zeuren. Wat stelt zo’n snee in je vinger of een schaafwond op je elleboog nou helemaal voor? Het zijn toch maar een paar druppels bloed? Pleister erop, kusje daaroverheen en na een paar dagen is er niets meer van te zien. Hooguit een litteken, maar daar hebben kinderen er toch al zoveel van.

Wanneerik terugdenk aan mijn eigen jeugd moet ik echter toegeven dat mijn dochter niet veel anders is dan ik. Ik weet nog goed dat ik een jaar of zeven was, dat mijn knie bloedde en de moeder van mijn vriendinnetje er een pleister op wilde plakken. Ik heb alles bij elkaar geschreeuwd, de moeder wist werkelijk niet wat haar overkwam, en uiteindelijk ben ik naar huis gegaan. Zonder pleister.

Toen ik zestien was ging ik met mijn ouders, broertje en zusje op vakantie naar Thailand. Vooraf gingen we met het hele gezin naar de GGD voor de verplichte vaccinaties, een waar drama. Mijn zusje haalde haar schouders op en ging als eerste. Mijn broertje zag achteraf wat bleek en moest even gaan liggen. Toen moest ik nog. Help. De prikken waren verschrikkelijk en de rest van de dag stond ik te trillen op mijn benen.

Een aantal jaren later, ik was begin twintig, was er nog niet veel veranderd. De huisarts had me verwezen naar de poli om bloed af te laten nemen. Van de gedachte alleen al moest ik bijna hyperventileren, dus nam ik manlief mee om mijn hand vast te houden. Letterlijk. Ik was al in tranen voor ik een naald had gezien en de afleidingsmanoeuvre van mijn man om mij een toetje te laten kiezen voor na het avondeten was zinloos. Ik was compleet overstuur.

Hoe het kan weet ik niet, maar inmiddels ben ik over mijn fobie voor prikken en pleisters heen. Als ik tijdens het wandelen blaren loop, prik en plak ik ze zelf. Snijd ik me in mijn vinger, dan kies ik lachend de pleister met de mooiste afbeelding. Als me bij de bloedbank meld om te doneren, haal ik diep adem en laat ik de naald in mijn arm prikken. Ik durf!

Maar als ik daarna thuiskom met een verbandje om de elleboog waar net die holle naald in stak, trek ik de mouwen van mijn shirt naar beneden. Ik weet dat dochterlief volledig overstuur raakt als ze er maar een glimp van opvangt. Ik kan zeggen dat ik niet snap waar ze zich druk om maakt, het is toch ‘maar’ een pleister? Anderzijds laat ik haar liever niet harder gillen dan nodig is. Dat verbandje haal ik er straks wel af, als ze even niet kijkt.