Omdat ze in de zomervakantie vijf wordt, mag onze oudste dochter vandaag op school trakteren. Toen ik haar twee weken gelden vertelde dat die dag eraan zat te komen, begon ze hartstochtelijk te huilen: ‘Maar mama, dat wíl ik helemaal niet!’ Tijd voor een plan.

Vorig jaar, toen ze op haar vierde verjaardag mocht trakteren op de peuterspeelzaal, zat dochterlief met tranen in haar ogen te kijken hoe haar zusje van anderhalf de kaarsjes uitblies. De feestmuts bleef op tafel liggen en het was uitgesloten dat ze een rondje door de kring zou lopen, laat staan dat ze zelf traktaties uitdeelde. Iedereen vierde feest en was blij, behalve zij.

Dit jaar moest het dus anders, maar de grote vraag was: hoe? ‘Als ze niet wil trakteren, dan trakteert ze niet,’ zei mijn man stellig. Op zich een goed punt, maar wat nu als onze dochter daar achteraf spijt van krijgt? Het toverwoord bleek ‘voorbereiding’. Thuis hebben we het zo vaak over haar verjaardag gehad dat ze er uiteindelijk zin in had. Ze bedacht zelf dat ze ijsjes wilde trakteren (‘IJsjes in een koekje en met spikkels erop’) en dus hebben we samen boodschappen gedaan en lange tijd zitten knutselen om een mooie uitdeeldoos te maken.

Op school heeft de ene juf alle onderdelen van het verjaardagsritueel met onze dochter doorgenomen. Samen hebben ze een lijstje gemaakt waarop staat wat ze wel wil en wat niet. Met de andere juf mocht ze de feestmuts maken (‘Wit met alle kleuren van de regenboog!’) en een dag voor het feest hebben ze samen de verjaardagstafel klaar gezet.

De grote dag breekt aan. De zon schijnt en de kinderen rennen rond op het schoolplein terwijl mijn man en ik binnen ijsjes staan te scheppen. Wanneer we bijna klaar zijn, komt de juf ons halen. Of we op kunnen schieten, want het is buiten zo warm en de kinderen staan al een poosje te wachten tot ze de vlag uit kunnen hangen.

Die vlag blijkt nog maar het begin van het verjaardagsritueel. In het lokaal volgen een toespraak van de juf, een liedje van de leerlingen (vier keer, want in vier talen), een gesprekje met de dochter, bellenblazen, nog een liedje… Mijn man en ik kijken elkaar aan. Het is zó warm en dit duurt zó lang; wat zal er straks nog van de ijsjes over zijn?

Haar klasgenoten zitten allemaal met hun ogen dicht te wachten als onze dochter met haar traktatie het lokaal binnenkomt. De discospikkels en het ijs lopen van de hoorntjes op de doos, maar het geeft niet. Dochterlief draagt haar feestmuts en ze straalt. Het hele ritueel heeft ze glunderend ondergaan en ze geniet zichtbaar van haar feest. Wat kunnen ons die paar gesmolten ijsjes nog schelen?

’s Avonds, wanneer ik mijn dochter naar bed ben, refereer ik nog één keer aan de fijne dag. ‘Wat was het een mooi feest, hè, vandaag?’ ‘Ja mam,’ reageert ze. ‘Nou weet ik het wel.’ Oei. Ik ben trots op haar en op haar juffen omdat dochterlief van haar feest genoot, maar nu wordt me wel heel stellig duidelijk gemaakt dat ik daar niet in door moet slaan. Zó belangrijk was het kennelijk ook weer niet.