Ik ben enorm onrustig. Loop van de keuken naar de tuin en weer terug naar de kamer.  Open Facebook en Instagram op mijn telefoon, hoewel ik niet echt kijk. Ga zitten en sta weer op. Schenk mezelf een glas water in, maar kom er niet toe te drinken. Zucht. Morgen gaan we op vakantie, vandaag moeten de tassen worden ingepakt. Ik kan dat niet.

Mijn man sjouwt de tent van zolder, stapelt slaapzakken en luchtbedden op in de gang. Het campinggasstel komt tevoorschijn, het onslijtbare Mepal-servies, de jeu-de-boules-ballen en alle andere dingen die mee moeten. Hij humt en zingt wat liedjes en lijkt volkomen in zijn element. We zijn nog niet eens weg, maar mijn man is nu al relaxed.

Ik hang ondertussen moedeloos op de bank met de klaverjasapp open. Nog één handje, dan ga ik ook wat doen, neem ik me voor. Nog één. Ondanks al mijn goede voornemens lukt het me niet. Ik blijf uitstellen, zie geen vakantie voor me, maar een enorme, onoverkoombare berg. Hoe kan ik koffers pakken zolang ik niet weet wat erin moet?

Hoeveel jurkjes neem ik mee en welke broeken? Zal ik gaan voor korte of voor lange? Moet ik ook sportkleding inpakken? Hardoop- en wandelschoenen, sneakers, slippers, sandalen én pumps? Mijn bikini? Wat voor weer wordt het de komende twee weken eigenlijk? Van alle onzekerheid krijg ik buikpijn, ik weet echt niet waar ik moet beginnen.

En dan heb ik ook nog toegezegd de tassen voor onze dochters te pakken. Ik ben het overzicht kwijt. Hoeveel shirtjes, rokjes en rompertjes moeten zij mee? Ik kijk in hun kasten en pak er willekeurig wat kledingstukken uit. Net wanneer ik er echt geen gat meer in zie, komen de meisjes naar boven, want ze moeten naar bed. Gelukkig, dat geeft mij een mooi excuus om ermee op te houden. Morgenochtend ga ik wel verder. En als ik toch wat vergeet? Ach, we blijven in de buurt; ik haal het wel op.