Een onbekende hand ligt plotseling op mijn schouder. 'Trek het je maar niet aan, hoor,' klinkt dan een stem. 'Blijf lekker zitten en geniet van je koffie. We weten allemaal hoe het is.' De vrouw, die nog steeds mijn schouder aanraakt, knikt naar onze dochter die met een rood, betraand gezicht bij mijn man op schoot zit te jengelen. 

We zijn op vakantie en zitten op het terras, maar dochterlief kan alle prikkels niet aan en is volkomen overstuur. Het begon al bij het kiezen van een tafeltje. Waar zou ze zitten? Naast wie? En welke kant wilde ze op kijken? De uitkomst was niet geheel naar onze wens: de oudste dochter kroop bij mijn man op de knie, de jongste was moe en nestelde zich tegen mij aan.

De serveerster kwam veel te vroeg om onze bestelling op te nemen, dus vroegen we extra tijd. Het voorlezen van de kaart leverde niets op, dus liep ik met beide dochters, de ene op mijn arm, de andere aan mijn hand, naar binnen om in de vitrines te kijken. De jongste was te jong om te kiezen, de oudste kwam er niet uit. Elk gebakje stuitte op bezwaren: 'Ik vind slagroom vies.' 'Deze ziet er gek uit.' 'Ik weet niet of ik die wel lust.' Een paar stappen opzij lagen de broodjes, maar ook daar zat niets van haar gading tussen, dus gingen we zonder resultaat terug naar het terras.

Mijn man en ik bestelden koffie en een broodje beenham, voor de kinderen ranja, een kaasstengel en een croissant. De serveerster had zich amper omgedraaid toen de oudste dochter boos begon te huilen: 'Ik wil geen croissantje!' Met de jongste nog op de arm toog ik weer naar binnen om de bestelling te wijzigen; de croissant mocht vervangen worden door een aardbeientaartje. Dochterlief is gek op aardbeien, dus dat moest goed komen.

Nog voor de serveerster alles kwam brengen, begon het gepiep opnieuw: 'Ik wil geen taart, ik wil toch een croissantje!' Omdat mijn service ook ergens ophoudt, ging ik niet opnieuw naar binnen. Daarop ging dochterlief helemaal los. Het jammeren werd roepen en dat ging over in een brullend gehuil. Dikke tranen van machteloosheid rolden over haar wangen toen de serveerster onze bestelling bracht.

Tot overmaat van ramp zat er slagroom op het aardbeiengebakje, dus dat zou onze oudste zeker niet eten. Haar zusje liet de kaasstengel liggen en begon meteen van de taart te snoepen. Het huilen hield onophoudelijk aan, wat mijn man en ik ook probeerden. Vragen hielp niet, boos worden of dreigen evenmin. De belofte van een croissant bij Albert Heijn had geen effect, dochterlief reageerde op niets wat we zeiden.

En toen was er dus die onbekende vrouw die zei dat ze het wel begreep. Goedbedoeld natuurlijk, maar dat ze daarna tegen onze dochter opmerkte dat ze het wel een beetje dom vond dat ze zat te huilen terwijl er zo'n lekker taartje stond, maakte voor mij duidelijk dat ze er hememaal niets van begreep. Volgende keer gaan we wel weer naar de Hema, lekker voorspelbaar en vertrouwd.