Toen onze dwergpapegaai was overleden, had hij kunnen eindigen op de resten in de gft-container. Een klein graf in de tuin was een optie geweest als we een paar vierkante meters gras achter huis hadden, maar we woonden destijds in een appartement. Mijn man kwam daarom met een alternatief: een plekje in de Weerribben, in de hoop daarmee mijn oneindige stroom tranen te kunnen stelpen.

Sommige mensen beschouwen hun hond of kat als extra gezinslid, maar overleden huisdieren kunnen niet bijgezet worden op een regulier kerkhof. Wie zijn konijn of cavia toch een waardige laatste rustplaats wil geven, kan daarom terecht op de dierenbegraafplaats. Ik wist van het bestaan ervan, maar ik ben er pas kort geleden voor het eerst geweest.

In vakanties bezoek ik vaker begraafplaatsen. Ik ben benieuwd naar de teksten op de stenen en vind het, met name in het buitenland, bijzonder te zien hoe mensen hun geliefden begraven en herdenken. Nu zou ik zien hoe mensen met hun dode viervoeters en gevleugelden omgaan en ik voelde zelfs een nieuwsgierige spanning.

De dierenbegraafplaats had verrassend veel weg van één voor mensen, met als grootste verschil dat er nu honden, katten en konijnen op de fotootjes op de graven stonden. Ik verbaasde me vooral over de teksten daarbij. Ze varieerden van een eenvoudig ‘Hier rust Sting’ (toch even een glimlach bij de gedachtesprong naar de zanger van The Police) tot ‘Veilig in Jezus’ armen’ en ‘Eens zullen we elkaar weerzien’.

Zijn er écht mensen die geloven dat Jezus tijd heeft om, behalve voor alle overleden mensen, ook voor alle dode dieren te zorgen? Of dat er een plaats is waar baasjes en huisdieren weer met elkaar herenigd worden? En alle opgegeten koeien, varkens en kippen? Doodgeslagen muggen en platgetrapte slakken? Zijn die daar dan ook? Zullen ze in het hiernamaals met terugwerkende kracht wraak op ons nemen of kunnen ze ons tegen die tijd vergeven?

Dat mensen een dier dat jarenlang in huis heeft gewoond een plekje willen geven, begrijp ik. Maar alle bloemen, beelden, kaarsjes en persoonlijke briefjes op graven met soms meer dan vijftien dieren, gaan voor mij wel erg ver. En dan heb ik het nog niet eens over de mogelijkheid om de as van het baasje, anoniem, want het blijft een dierenbegraafplaats, bij te laten zetten. Willen mensen dat echt?

Ik dacht even terug aan de cavia, die zelfs niet meer gered kon worden door de man van een collega, die dierenarts was. Ze vertelde me dat ze het beestje in hun kippenhok hadden begraven, omdat dat de enige plek was waar hun honden het niet zouden opgraven. Ik moest lachen om zoveel inventiviteit bij het vinden van een begraafplaats en vond het goed zo.

Hetzelfde gold voor onze dode dwergpapegaai, ook daar kijk ik nu grinnikend op terug. Mijn man en ik reden naar de Weerribben, ik met het doosje met de vogel plechtig op mijn schoot. We begroeven het vogeltje zoveel stappen bij de zoveelste lantaarnpaal vandaan, zodat we de plek later zeker weer zouden kunnen vinden. We stampten de aarde aan en heel even stond ik nog te snotteren, maar op de terugweg in de auto wist ik  al: ik zou hier nooit terugkomen.