Tientallen mensen staan in de rij vóór me en nog eens minstens zoveel achter me. De temperatuur ligt rond het vriespunt, sommigen klagen over koude voeten of vragen om warme chocolademelk terwijl ze semi-geduldig staan te wachten. Hier moet wel iets bijzonders aan de hand zijn. En dat is ook zo: de speelgoedwinkel geeft korting. Daar heeft de gemiddelde Nederlander heel wat voor over.

Om leegstand tegen te gaan en ondernemers te steunen, koop ik de laatste tijd steeds meer bij de lokale middenstand en minder bij de grote ketens. Dat was dus ook de reden dat ik gisteren bij deze zelfstandige speelgoedwinkel stond te speuren naar cadeaus voor Sinterklaas en bol.com en zijn concurrenten links liet liggen.

Van tevoren wist ik wat ik wilde kopen, maar het enorme aanbod in de winkel maakte me onzeker. Was dat ene spel wel écht het leukste? Zou dat andere toch niet spannender zijn? Of die puzzels? Strijkkralen? Autootjes? Mijn twijfels namen hand over hand toe en dat bekende ik ook aan de verkoopster, die me geduldig al vele tips en adviezen had gegeven. ‘Dat geeft toch niks,’ zei ze opgeruimd. ‘Je kunt altijd terugkomen. Morgenavond bijvoorbeeld. Dan geven we 25% korting op alles!’

Na nog even sneupen op Bol – wel kijken, niet kopen – stap ik even voor negenen toch op de fiets. Vlug een paar bordspelletjes halen en dan weer terug naar huis, dat was mijn idee. Als ik de winkelstraat inrijd, schrik ik me een ongeluk. Ik had er wel op gerekend dat er nog een paar anderen op deze actie af zouden komen, maar dat het er zó veel zouden zijn…! Even overweeg ik rechtsomkeert te maken, maar de koopjesbeluste Nederlander in mij wint en lichtelijk beschaamd sluit ik aan.

Om negen uur gaan de winkeldeuren open. Blije gezichten en opgewonden stemmen voor in de rij; de eerste mensen mogen naar binnen. De vrouw naast me kijkt nog een keer zenuwachtig op het boodschappenlijstje dat ze van haar dochter heeft meegekregen. ‘In gedachten heb ik de route al uitgestippeld,’ bekent ze. ‘Ik ben alleen zo bang dat de helft van de dingen straks al op is!’

Al gauw blijkt dat ze niet de enige is met zulke gedachten, verschillende mensen staan op hun tenen om de winkel in te gluren en er klinkt steeds meer gemopper. ‘Kunnen ze mensen niet na tien minuten naar buiten sturen?’ ‘Kijk! Daar gaat er weer één met drie tassen vol! Straks is er niks voor ons over!’ Ik erger me aan de inhalige houding en schaam me er zelfs voor. Sta ik hier echt in de rij voor een paar luttele euro’s korting? Heel even overweeg ik alsnog weg te gaan, maar ik sta net vooraan, dus ik blijf. Dan wenkt de winkelmedewerker me: ik mag naar binnen. Ik haal nog één keer diep adem. Daar ga ik…