‘Ach, kijk! Een bekend gezicht!’ Verschrikt kijk ik om me heen, maar de man die het reuzenrad bedient, lijkt het toch echt tegen mij te hebben. ‘Eh… Hebben wij elkaar onlangs ontmoet?’ vraag ik voorzichtig.  ‘Nee hoor,’ antwoordt hij. ‘We hebben elkaar vorig seizoen immers gezien. Toen had je toch ook een abonnement?’

Ik sta perplex. Dat ík de man van het reuzenrad zou herkennen, zou nog te verklaren zijn. Hij ‘hoort’ immers bij dit pretpark, past binnen deze context. Maar dat hij zich nog herinnert dat ik maanden geleden ook al eens in het reuzenrad zat, terwijl er duizenden anderen voor en na mij kwamen, vind ik bizar.

Mijn meisjes merken ons gesprek helemaal niet op. Zij zitten al op het bankje en kunnen niet wachten tot we naar boven gaan, zodat ze het hele pretpark kunnen overzien en alvast kunnen bepalen wat de volgende attractie wordt. Is het de achtbaan? De brandweerwagens-met-echt-water? Of toch de draaiende theekopjes? Dat we niet naar de theatershows gaan, staat bij voorbaat vast. Die verklede mensen zijn raar, de verhalen duren lang en de andere kinderen maken veel te veel lawaai. Uitgesloten.

Ze kiezen voor het treintje. De man die dat bestuurt herken ik wel. Hij heeft een rimpelig gezicht en draagt een vormloze spijkerbroek onder zijn medewerkerstrui, maar is de vriendelijkheid zelve. ‘Mag ik jullie kaartjes zien?’ vraagt hij mijn dochters voor ze vertrekken. ‘Geef maar een high-five.’ Na drie rondjes over het platform helpt hij hen met uitstappen. ‘Hebben jullie een goede vakantie gehad, dames?’ informeert hij. De meisjes stralen. Zulke medewerkers zijn goud waard.

De oudste dochter zit er lekker in vandaag. Zekiest de meeste attracties die we bezoeken, maar haar zusje is meegaand en enthousiast over alles wat ze voorstelt. Bij tijden is dochter zelfs echt zorgzaam: ze houdt zusjes hand vast als ze moeten wachten, tilt haar in de autootjes en slaat beschermend een arm om haar heen wanneer een attractie toch te snel gaat.

Pas bij de draaimolen gaat het mis. Dochter wil met haar zusje op een eend zitten, maar zusje wil met mij op een paard. We komen in een impasse terecht: dochter wil niet alleen op een dier, ze wil niet met een zusje op een paard en ze wil ook geen ronde op ons wachten. Zusje is echter te klein om alleen te gaan, dus stappen we alledrie af. Ik excuseer me bij de draaimolenman, die al een poosje op ons staat te wachten, en baal van de situatie. Dochter heeft de strijd gewonnen, maar de uitkomst is dat we alledrie niets hebben.

De rest van de middag gaat het weer goed. We delen een patatje, de meisjes lachen en geven high fives aan de immer vriendelijke en geduldige medewerkers. In de auto valt de jongste in slaap en kletst de oudste me de oren van het hoofd over wat ze heeft meegemaakt en wat ze de volgende keer nog wil doen. Thuis volgt vast een woede-uitbarsting als gevolg van alle prikkels van vandaag, maar ik heb het ervoor over. Zo kunnen we nog wel eens samen weg.