Het is donderdagmiddag, bijna meivakantie. Buiten is het 27 graden, binnen nog veel warmer. Deze week is bekendgemaakt voor welke collega’s volgend schooljaar formeel ‘geen ruimte meer is binnen de formatie’. Informeel: wie eruit moeten. Zelfs onze teamleider heeft aangegeven dat hij per volgend jaar stopt met werken. En uitgerekend vanmiddag gaan we teambuilden – ik heb bijna te doen met de trainer.

Ik ben de laatste van mijn collega’s die binnenkomt, vijf minuten te laat. Het is eigenlijk mijn vrije dag, maar ik heb al zo vaak gezegd dat ik geen echt teamgevoel heb, dat ik vind dat ik het niet kan maken thuis te blijven. Ik verontschuldig me bij Ivo, de trainer, en ga zitten. De leerlingtafeltjes staan in een U-vorm en vanachter het mijne kijk ik naar de stokjes en latjes die Ivo heeft meegenomen. Op de vloer heeft hij met tape een enorm kruis geplakt. Ik hoop dat Ivo een goed programma heeft, want ik voel dat mijn kritische kant wakker wordt.

Het begrip ‘sociale conformiteit’ legt hij uit aan de hand van een filmpje. Van binnen protesteer ik even – ik heb geen geduld voor filmpjes, filmpjes zijn stom, ik heb geen zin – maar algauw moet ik toegeven dat het experiment in de wachtkamer wel erg grappig en waarschijnlijk ook ontzettend wáár is. Ik krijg er zowaar een goed humeur van. Zou ik dan aan het eind van de middag ook een echt teamgevoel hebben of is dat toch te veel gevraagd?

Even later laat Ivo ons bewegen en initiatief nemen (of volgen) met stokjes tussen onze handpalmen. Hoewel mijn collega’s en ik best lol hebben, zijn er nu toch een paar die zich afvragen of we deze middag niet anders hadden kunnen invullen. We hebben al genoeg middagen besteed aan vreemde werkvormen en oeverloos geklets, terwijl er nog zoveel écht werk ligt te wachten.

Ik overweeg even hen gelijk te geven, maar ben toch weer pro-Ivo wanneer hij ons een bijna onuitvoerbare groepsopdracht over communicatie geeft: laat een latje op de vingers van vier personen rusten en leg het op de grond. Het lijkt zo makkelijk, maar het blijkt haast niet te doen. Sterker nog: de eerste keren dat het latje de lucht in schiet, denk ik nog dat iemand de opdracht saboteert. Dat is niet zo, het latje is gewoon zó licht dat enkel aanraken al tot stijgen leidt. Alleen met echt goed overleg kun je de zogenaamde heliumstick op de grond krijgen. Juist in ‘echt goed overleggen’ blijken we niet erg goed…

Misschien ligt daarin ook wel de kern van ons team, dat volgens mij eigenlijk geen team is, wel een fijne groep hardwerkende collega’s. We hebben allemaal mooie doelen voor ogen en willen graag van alles bereiken, maar komen niet bij elkaar. Of, zoals een collega het verwoordt: ‘Waar hard gewerkt wordt, mag je ook vruchten plukken.’ En dat doen we dus niet, want we doen te veel langs elkaar heen.

Als het aan ons ligt, komt Ivo volgend schooljaar nog eens, of zelfs meerdere keren, besluiten we aan het eind van de middag. Wie er dan in ons team zitten is nog lang niet duidelijk, maar we hebben energie om te werken en ruimte voor verbetering. We hebben inmiddels overigens ook trek. Gelukkig gaan we nog samen uit eten. Misschien brengt dat ons alvast wat dichter bij elkaar.