‘Mag ik je even vasthouden?’ vraagt J. ‘Gewoon, om weer even te voelen hoe dat is.’ Natuurlijk mag dat. We slaan onze armen om elkaar heen en houden elkaar vast. We knuffelen niet, we staan alleen. Dicht tegen elkaar aan. Dat is zo mogelijk nog intenser.

We leren elkaar kennen op de kunstacademie, J. en ik, en we vullen elkaar perfect aan. Zo druk en impulsief als ik ben, zo beheerst en bedachtzaam is hij. Zo vrij en zonder doel als ik teken, zo precies en toegewijd schildert hij. Logisch dat hij in de kunstwereld veel verder zal komen dan ik.

We luisteren samen naar cassettebandjes met muziek van Spinvis, Elbow en Coldplay. We spelen oneindig vaak triktrak en Carcassonne en kijken ’s avonds, zittend in zijn vensterbank, uit over de daken van de stad. We praten en drinken wijn uit kleine glaasjes, zodat we iedere keer opnieuw kunnen proosten. Na elke fles gaan we weer naar de Albert Heijn voor een nieuwe, steeds een beetje giecheliger. Post-pubers zijn we, maar in ons hoofd al bijna volwassen.

Onze ov-jaarkaarten brengen ons de stad uit. Naar het strand, naar musea en rivieren, soms weten we zelf vooraf ook niet waar naartoe. We hebben wel papier bij ons en pennen. We schrijven, we lachen, we dichten. De betekenis van de woorden is ons soms een raadsel, maar ze klinken lekker, dat is genoeg.

We drinken bier en discussiëren over God. We tekenen en schilderen, hij beter dan ik. Soms huilen we, of in ieder geval één van ons. Meestal ben ik dat. Na zo’n avond blijf ik bij hem slapen. Ik in zijn bed, hij op de bank.

Na anderhalf jaar op de academie blijkt mijn werk definitief niet goed genoeg om verder te studeren. Ik moet stoppen met de opleiding en hoewel ik in de stad blijf wonen, blijft van het contact met de kunstacademie en al wat daarbij hoort niet veel over. Vriendschappen verwateren en afstanden worden groter en groter.

J. en ik groeien in hoog tempo uit elkaar. Eerder begrepen we elkaar zonder woorden, nu lijken we verschillende talen te spreken. Wanneer de academie naar een andere stad verhuist, verhuist J. mee. Zijn afstudeerexpositie twee jaar later bezoek ik niet, want we kennen elkaar al niet meer. Zo intens als vasthouden soms is, zo vluchtig is het loslaten.