We hebben eindelijk alle knutsels en kunstwerken ingepakt, uitgebreid afscheid genomen van de juffen en zijn nét niet vertrokken als mijn dochter zich iets heel belangrijks herinnert: ‘Mijn wormen!’ Buiten, onder de tafeltennistafel, staat een grote bak vol wormen en die nieuwe huisdieren moeten natuurlijk wel mee.

Dochterlief roept een groepje kinderen bijeen en dan kan het grote verdelen beginnen. Jij een worm, zij een worm, ik een worm… Eén voor één leggen de kinderen de kronkelende beestjes in de aangerukte lege boterkuipjes. ‘Oh kijk!’ roept een meisje, terwijl ze mij een heel kleine worm laat zien. ‘Een baby’tje!’

De buitenschoolse opvang waar mijn dochter naar toe gaat, biedt veel activiteiten, maar laat kinderen ook zelf ontdekken. Sommigen hebben vanmiddag kikkers gevangen, mijn dochter is dus met een clubje op wormenjacht gegaan. Met resultaat, zo blijkt. ‘Wauw! Ik heb hier een hele wormenknoop!’

‘Mijn wormen zijn nu al beste vrienden,’ zegt een meisje voldaan terwijl ze de deksel stevig op haar kuipje drukt. Een ander laat haar wormen trots aan haar vader zien: ‘Kijk pap: huisdieren!’ Vader komt meteen met een goed plan: ‘We kunnen ze wel loslaten in de voortuin. Dan kunnen ze fijn onder de planten wonen.’ Zijn dochter begint al te stralen bij het idee.

‘Wat ga jij met je wormen doen?’ vraag ik mijn dochter. ‘Heel goed voor ze zorgen, natuurlijk,’ antwoordt ze. Hoe had ik ook anders kunnen denken. ‘En ik noem ze Groepswormen. Dat is een makkelijke naam, want ze leven samen en ik kan ze toch niet uit elkaar houden.’

Achterop de fiets houdt dochterlief haar doosje goed vast. ‘Niet te hard over de drempels, mam! Anders worden Groepswormen misselijk!’ Tijdens het avondeten staat het kuipje met huisdieren op tafel en nu op het nachtkastje naast haar bed. Ze gluurt nog even onder de deksel. ‘Ze bewegen niet,’ stelt ze vast. ‘Maar misschien slapen ze. Of ze zijn dood. Dat kan natuurlijk ook.’ Ik knip het licht uit. Welterusten, dochter. Slaap lekker, Groepswormen.