‘Dus eigenlijk zijn papa en jij niet de baas thuis, mam,’ besluit mijn dochter triomfantelijk. ‘Niemand bepaalt. Of iedereen. Maar God nog het meest, want die is de baas van iedereen.’
Misschien moet ik even uitleggen wat vooraf ging.

We zitten in de auto, ik aan het stuur en twee zesjarige filosofes-in-de-dop op de achterbank. ‘Bij jullie thuis zijn twee kinderen,’ zegt mijn dochter. ‘Bij jullie ook,’ antwoordt het vriendinnetje. ‘Maar eigenlijk zijn er bij ons allebei vier kinderen. Iedereen heeft immers een vader en een moeder, dus is iedereen ook een kind.’ ‘Ja, behalve God de Vader natuurlijk. Die heeft geen ouders.’

Even is het stil. Ik denk dat de meisjes zich misschien afvragen of dat zielig is voor God, dat hij geen ouders heeft, maar ik zit er helemaal naast. ‘God heeft wel echt heel veel kinderen, hè?’ vraagt één van de twee. ‘Maar wie is dan onze echte vader? Is God dat of zijn dat onze papa’s? En wie is dan de nepvader?’

Veel vragen blijven onbeantwoord, maar dat wij als ouders thuis niks meer te zeggen hebben, is voor hen wel duidelijk. ‘God bepaalt, want hij is de belangrijkste vader.’

Een paar seconden zwijgen ze, dan beginnen de meisjes samen te zingen:
     Weet je dat de Vader je kent?
     Weet je dat je van aarde bent?
     Weet je dat je een parel bent?
     Een parel in Gods hahahand
     Een parel in Gods hand

Na het derde refrein probeer ik me er toch voorzichtig mee te bemoeien. ‘Meiden… Is het eigenlijk niet …dat je van waarde bent? Met een w ervoor?’ ‘Nee hoor,’ zeggen ze gedecideerd. ‘We leven toch allemaal op de aarde? Dan zijn we er ook van.’ ‘En God de Vader heeft de aarde gemaakt. Dus.’

Tja. Dat is weer een andere invalshoek. Terwijl de meisjes vrolijk Zwarte Piet ging uit fietsen inzetten, denk ik nog even na.