Het zachte getjirp van sprinkhanen en krekels geeft me zowaar een vakantiegevoel. Het doet me denken aan zo’n zwoele zomeravond op de camping, waarop je met een glas wijn in de hand naar de sterren tuurt. Deze insecten leven echter niet in het lange gras op het Franse platteland, maar in kleine plastic bakjes. Eerdaags zijn ze voer voor leguanen, slangen en andere reptielen.

Mijn jongste dochter en ik zijn in de dierenwinkel. Niet om iets te kopen, maar om ons te verwonderen. De zaak is pas geopend en we kijken onze ogen uit. Bij de ingang is een grote bak met koikarpers, waardoor mijn dochter meteen gefascineerd is. Mijn aandacht wordt juist getrokken door de parkieten en agapornissen, iets verderop. Ze herinneren me aan de vogeltjes die we vroeger zelf hadden.

Geen van die beestjes heeft het overigens lang bij ons volgehouden; óf ze vlogen weg (iets met openstaande ramen) óf ze lieten het leven onder het gewicht van mijn zwager, die zich in zijn slaap omdraaide nadat ze zich in zijn hals hadden genesteld. (Oké, dat was er slechts één, maar toch…)

De cavia’s, konijnen, hamsters en muizen zijn wel schattig, maar ze houden onze aandacht niet lang vast. We lopen verder. Dochterlief doet een hazenslaapje in een hondenmand en vraagt ‘Wat is dit?’ bij een rek met gepofte runderneuzen. ‘Eh… Hondeneten,’ antwoord ik, terwijl ik me afvraag wie ooit op het idee gekomen is koeienneuzen te poffen.

We bereiken de andere kant van de winkel. Ik vind mezelf altijd best stoer, omdat ik thuis met mijn blote handen spinnen vang en ze voorzichtig uitzet in de tuin. Hier blijkt het tegendeel. Het zien van een grote harige vogelspin in zijn terrarium bezorgt me kriebels en van het gekronkel van drie alen in een aquarium word ik helemáál ongemakkelijk. Alleen al de gedachte dat die beesten langs mijn huid glijden, geeft me kippenvel over mijn hele lijf. Ieuw!

Mijn meisje merkt er niets van. Zij vindt alle beesten in deze ‘dierentuinwinkel’ even mooi. Ik wil weten waarom iemand zo’n glibberige axolotl in huis wil hebben. Of van die kreeften, garnalen of albinokikkers. Er is zelfs een python te koop, die je bij voorkeur niet alleen tjirpende krekels, maar ook levende muizen voert. Wie wíl dat? De rillingen trekken langs mijn rug en ik slik mijn walging weg.

Langs de enorme afdeling ‘hengelsport’ (want vissen hoef je niet per se te kopen, je kunt ze ook gewoon vangen) lopen dochterlief en ik naar de kassa. Terwijl zij zich weer over de koikarpers buigt, reken ik een onthoofde dinosaurus af, het stuk ‘aquariumdecoratie’ dat mijn meisje per ongeluk kapot had laten vallen. De verkoper is coulant; omdat ik zo eerlijk ben, delen we de rekening. Anderhalf euro armer, maar een heerlijke middag vol verwondering rijker, verlaten we de winkel.