Tijdens het koffiedrinken in de Hema is mijn jongste dochter plotseling verdwenen. Eerst zoek ik in het restaurant, daarna verderop in de winkel. Ik vind haar terug op de make-up-afdeling, waar ze stralend en met een knalrode mond voor de spiegel staat. ‘Kijk mama,’ lacht ze. ‘Lippenstift!’

Ik heb make-up nooit goed begrepen. Op de middelbare school liepen mijn klasgenootjes met felle kleuren op hun gezicht en ze bekenden zonder blikken of blozen een half uur eerder op te staan om zich op te maken. Ik snapte daar op mijn veertiende niks van, die tijd kon je toch wel beter gebruiken? Ik woonde dan ook al op kamers voor ik mijn eerste oogpotlood kocht, overigens pas nadat ik eerst stiekem dat van een huisgenootje had uitgeprobeerd.

Als ik in de Etos ben voor nieuwe mascara, weet ik nog steeds niet waar ik moet beginnen; er is zó veel keus! Gelukkig komt een verkoopster me te hulp. ‘Welk effect wil je bereiken?’ vraagt ze. ‘Wil je langere wimpers, dan is dit een goede. Deze is voor meer krul en die geeft extra volume.’ Ik sta met mijn mond vol tanden. Weet ík veel?

Laatst kocht ik een eyeliner, om te kijken of die donkere lijntjes ook mooi staan rond míjn ogen. Als je ziet hoe ik met dat pennetje sta te prutsen, begrijp je bijna waarom ik vroeger van de kunstacademie ben gestuurd: ik kan níet tekenen. Niet dat ik het heel erg vind; waarom zou ik ook een half uur met poedertjes en kwastjes voor de spiegel staan om een natural look te creëren? Die heb ik toch al van mijzelf?

Misschien komt mijn afkeer ook wel voort uit het feit dat ik niet veel succeservaringen heb met make-up. Ik herinner me een les waarin de leerlingen maar naar me bléven kijken. Ze gluurden en smoezelden en ik werd met de minuut onzekerder. Had ik met koffie geknoeid? Zat mijn shirt binnenstebuiten? Was ik onverwacht ongesteld geworden? Aan het eind van de les zagen ze het en kwam het verlossende woord eruit: ‘Mevrouw! U hebt make-up op!’

Of die keer dat de meisjes uit logeren waren en mijn man en ik samen uit eten gingen. Ik had me – voor mijn doen – flink staan uitsloven met mascara en oogschaduw, maar onderweg op de fiets begon het keihard te regenen. Bij het restaurant had ik minuten nodig om alle zwarte strepen van mijn wangen en kin te vegen. Ook daarna zag ik er niet uit.

We passen gewoon niet zo goed bij elkaar, make-up en ik. Als kind wilde ik niet geschminkt worden en als puber heb ik de experimentele fase met gezichtsverf overgeslagen. Hoe anders is dat voor mijn dochters. Vroeger riepen de meisjes bij het passeren van de Hema: ‘Kijk! Hier kun je koffiedrinken!’ Nu is dat: ‘Mam! Hier hebben ze lippenstift!’