Halverwege een vergadering krijg ik een melding. Ik kijk op mijn horloge en lees dat het ‘tijd is om te gaan staan’. Tijdens het lesgeven voel ik het weer trillen op mijn pols. Nu krijg ik het advies een stevige wandeling te maken, want ‘meestal is mijn trainingsring al verder gevuld om deze tijd’. Het kriebelt. Ik wil mijn ringen echt wel vullen, graag zelfs, maar dit zijn niet de goede momenten om in actie te komen.

Voor mijn verjaardag kreeg ik een appel met een horloge eromheen. Daarna moest ik nog een maand wachten op het échte cadeau, een Apple Watch 4. Bijna dagelijks volgde ik online de voortgang van mijn pakketje, van China via Shanghai, Kazachstan en Duitsland, tot het eindelijk bezorgd werd. Nu heb ik het anderhalve week binnen en ik ken mezelf niet meer terug. Het is verbazingwekkend wat voor invloed een horloge op je leven kan hebben.

Tot voor kort wist ik vrijwel niets van het vol maken van ringen en lachte ik om teamgenoten en collega’s die buienradar checkten op hun horloge. Nu ben ik net als zij: ik lees nieuwsupdates, meet mijn hartslag, praat tegen Siri als ik iets wil weten en sport me een ongeluk om de doelen te halen die ik niet eens zelf heb gesteld.

Ik wilde graag een smartwatch omdat ik het zat was om tijdens het hardlopen steeds mijn telefoon om mijn bovenarm te moeten binden. Nu ik er één heb, ontdek ik alle extra mogelijkheden én de bijbehorende frustraties. Het is leuk dat mijn horloge bijhoudt hoe vaak ik een trap op loop, maar dan moet het ook álle keren tellen. En als ik wel sta, maar dat niet wordt geregistreerd, heb ik de pest in.

Als ik heel eerlijk ben, zijn er weinig functies waar ik niet zonder zou kunnen. De vraag of ik zonder zou wíllen is van heel andere orde. Absoluut niet. Hardlopen is veel fijner zo, ik breek het ene record na het andere, en het blijkt toch wel erg handig om berichtjes op mijn pols te kunnen lezen. Alleen de ademhalingsoefeningen van de mindfulnessapp lukken me niet, ik word er niet bepaald zen van. Kennelijk ben ik niet overal goed in.

En dan die ringen. Elke dag ‘moet’ ik twaalf keer gaan staan, dertig minuten bewegen en achthonderd ‘extra’ kilocalorieën verbranden, dan zijn de ringen vol. Op dagen dat ik badminton, wandel of hardloop is dat geen probleem, maar soms blijkt vlak voor het slapengaan dat ik mijn doelen nog niet heb gehaald. Dan wordt het lastig. Enerzijds wil ik me niet laten leiden door de technologie, anderzijds ben ik zo competitief dat ik dat toch doe.

De buitenwereld hoeft alleen niet álles te weten en mijn man al helemaal niet; hij lacht me vierkant uit. Dus ren ik ’s avonds laat zo stil mogelijk de trappen op en af (de meisjes mogen niet wakker worden), doe ik jumping jacks in de woonkamer, lunges onder de douche en sta ik te squatten tijdens het tandenpoetsen. Ach, verder gaat het best goed met me.