Als een woordenwisseling tussen mijn man en mij dreigt te escaleren en ik op het punt sta in tranen uit te barsten, vlucht ik de kamer uit naar boven. De meisjes hoeven niet te horen dat we ruzie hebben en de ervaring leert dat ze overstuur raken als ze mij zien huilen, dus dat wil ik hen (en mezelf!) nu niet aandoen.

Terwijl ik op de rand van ons bed machteloos zit te snotteren, hoor ik voetstappen op de trap. De meisjes komen naar boven. Ook dat nog! ‘Wel lief zijn voor mama, hoor,’ fluistert de oudste tegen de jongste voor ze de slaapkamer binnenkomen.

De deur gaat zachtjes open en twee hoofdjes verschijnen om de hoek. ‘Mama? Waarom moet jij huilen?’ ‘Ach, ik ben gewoon een beetje verdrietig. Dat gaat zo weer over,’ snuf ik. De oudste gaat naast me zitten en aait me over mijn rug. De jongste plakt een kus op mijn wang en geeft me haar knuffelkonijn: ‘Hier mama, deze mag je wel even gebruiken.’

Dat blijkt het teken voor nog veel meer gebaren van troost: de meiden halen stapels knuffels, dekentjes en bekers water. Ze zetten zelfs een speeldoosje voor me neer. ‘Mooie muziek, hè mam? Daar word je vast wel een beetje blijer van.’ Ik kijk naar de lieveheersbeestjes die op hun plateautje ronddraaien en glimlach door mijn tranen heen. Wat een schatten zijn het toch.

Ze blijven nog even naast me zitten, elk aan een kant. Ze aaien me, kriebelen mijn rug en geven kusjes, zelfs de oudste. ‘Gaat het weer een beetje, mam?’ vraagt ze. Als ik knik, gaat ze verder: ‘Fijn. Dan laten we je nu nog even alleen. Kom je straks weer beneden?’ Het is alsof ik mezelf hoor praten.

Ik knik en haal diep adem. De meisjes winden het speeldoosje nog één keer op en geven me een laatste zoen. Ze gaan weer naar beneden en ik kijk ze nog na wanneer ze de kamerdeur al lang achter zich gesloten hebben.