‘Mam? Hoe gaat dat dan, als mijn tand eruit gaat? Heb ik dan heel veel bloed in mijn mond? Doet het pijn? En moet ik dan huilen?’ Dochterlief heeft al maandenlang een wiebeltand. Ze is zes en één van de weinigen in haar klas die nog niet wisselt. ‘Ik wil geen appels meer mee naar school, hoor. Die zijn zo hard dat ze pijn doen aan mijn wiebeltand. Mag ik wortels mee?’

Zo’n wiebeltand is natuurlijk superspannend. Wanneer hij er eenmaal uit is, hoor je er echt bij, maar wat duurt het lang voor het zover is! De tandarts is degene die haar op de losse tand wijst. Hij beweegt op dat moment amper, maar wat is ze trots als ze met het nieuws thuiskomt! Ze blijft maar aan haar gebit voelen. Hoe lang zou het nog duren?

Er komen nog meer vragen boven: ‘Waar moet ik mijn tand bewaren als hij eruit is? Kan ik dan nog wel eten? En wanneer komt er een nieuwe?’ Ze wil zo veel weten en we kunnen zo weinig vertellen. Als we haar iets zeggen dat later toch anders is, zal ze teleurgesteld of boos zijn. Niets weten blijkt helaas ook erg lastig, want ze blijft maar vragen.

Als ik op een dag thuiskom met een cadeautje, een houten tandendoosje, is ze zielsgelukkig. De eerste nacht staat het op haar nachtkastje, daarna wil ze het doosje het liefst overal mee naar toe nemen. Als je nog geen tand hebt om aan de wereld te tonen, is een doosje wat haar betreft een goed alternatief.

Elke avond voor het slapen gaan stelt dochterlief dezelfde twee vragen: ‘Hoe lang mag ik nog wiebelen?’ en ‘Ik mag jullie toch wel roepen als hij eruit gaat?’ De spanning duurt al maanden en hij neemt alleen maar toe.

Dan is het op een nacht echt zo ver: de tand is eruit. Geen bloed, geen pijn, alleen een stralende dochter met een glimlach van oor tot oor, waardoor het gat in haar mond alleen maar beter zichtbaar is. Er past amper een spaghettisliertje door, laat staan een frietje, maar natuurlijk gaan we eerdaags patat eten, beloofd.

Voor ze naar bed gaat poetst ze zelfs de tand die eruit is. Voor de zekerheid. Dan blijft ze nog zitten met één dilemma: de tandenfee. Wil ze haar tand inruilen voor een muntje of is hij haar toch te veel waard? De twijfel duurt voort, dus help ik haar door te vertellen dat die fee niet echt bestaat. ‘Echt niet? Oh mama, wil je dan alsjeblieft een muntje náást mijn tand leggen en hem niet omruilen? Want ik kan echt geen dag meer zonder mijn tand!’