De Via Gladiola bestaat niet. Niet echt althans, want het is gewoon de Sint Annastraat. En toch maken de auto’s elk jaar plaats om duizenden mensen met uitgelaten gezichten juist over díe weg Nijmegen binnen te laten lopen. Te strompelen. Te zwalken. 

Het is natuurlijk hartstikke stom om in vier dagen 120, 160 of zelfs 200 kilometer te wandelen. Er zijn zó veel manieren om sneller vooruit te komen! Bovendien lopen de mensen in de dagen voorafgaand aan die zogenaamde Via Gladiola alleen maar rondjes. Ze beginnen op de Wedren en eindigen daar ook. Domme blokjes om.

Al vóór 4:00 uur ’s ochtends staan de eerste deelnemers te trappelen om te starten. Ze worden traditiegetrouw met high fives uitgezwaaid door de dronken studenten die een paar uur later -opnieuw dronken- weer langs de route staan om hen binnen te halen.

Tussendoor staan nog eens duizenden mensen te lachen, te klappen en te zwaaien. Bejaarden en zieken worden met bed en al naar buiten gereden om de wandelaars te bekijken. En de lopers? Ze lachen. Ondanks spierpijn, slaapgebrek en blaren lachen ze en zetten ze door tot ze bij die stomme Via Gladiola zijn.

Welbeschouwd gaat die hele vierdaagse nergens over. Pure zelfdestructie. En toch. Tóch liepen de tranen over mijn wangen toen ik mijn vader vorige week vertelde dat ik niet meeging. Eindelijk weer een zomer waarin ik niet zwanger was, geen gebroken teen had en de 4daagse niet buiten de vakantie viel; ik had me er zo op verheugd weer te kunnen lopen!

‘Kunnen we straks verder bellen?’ snotterde ik aan de telefoon. ‘Dan ga ik eerst even heel hard huilen.’ Ik wist niet dat ik nog zó janken kon. De pijn kwam van onder uit mijn buik, zo mogelijk vanuit mijn tenen. Ik klapte dubbel van onmacht en verdriet, tranen en snot stroomden over mijn gezicht. Ik vervloekte mijn burn-out en alles wat hij me ontneemt.

Juist die drukte, de gezelligheid, de muziek en de uitgelaten, onbezorgde sfeer van de vierdaagse staan me tegen. Ik kan al die prikkels niet aan, niet nu, dan huil ik alleen maar meer. Plus het slaapgebrek, logisch gevolg van de veel te korte nachten, het is te veel. En dan heb ik het nog niet eens over de fysieke inspanning die 160 kilometer wandelen kost.

Ik heb een verstandig besluit genomen door thuis te blijven, maar ik hou niet van verstandig. Verstandig is misschien wel goed, maar het voelt niet zo. Ik wil dáár zijn. Elke keer wanneer ik via sociale media of televisie beelden vanuit Nijmegen zie, schieten de tranen me in de ogen. Ik word bedolven onder vierdaagseherinneringen op Facebook van zoveel jaar geleden en de selfies van alle mensen die nu lopen. Ik huil en huil en baal omdat ik weet dat ik ondanks alles de juiste keuze gemaakt heb.

Die stomme Via Gladiola, waar je nooit kunt opschieten omdat het er veel te druk is, omdat groepen in peloton lopen, omdat mensen willen ‘genieten’ van die laatste kilometers en omdat onbekenden je voortdurend bloemen in de armen drukken. Ik heb een hekel aan die straat, maar wat wil ik er graag overheen lopen, met zo’n bos achterlijke gladiolen in mijn hand.

Terwijl ik thuis zit te balen, loopt mijn vader zijn 35e vierdaagse. Lees hier wat voor feest dat is.