Les 1: Je hoeft geen man te zijn om hevige pijn te ervaren wanneer je met je kruis op de stang van je fiets terecht komt. Les 2: Hard op het zadel landen is eveneens een erg gevoelige zaak. Goedkope fietsbroekjes als de mijne helpen daar bar weinig tegen.

Desalniettemin hijs ik mezelf vandaag in het zadel voor mijn ATB-ontgroening. Mijn man is al vaker op dit parcours geweest en nu hij een nieuwe tweedehandsfiets heeft, kan ik op zijn oude zoveelstehands rijwiel met hem mee. Enthousiast trappen we ons naar het bos.

Daar spurt manlief direct voor me uit, maar algauw staat hij onder aan een heuveltje te wachten. ‘Pas op, ’t is best steil!’ Met de voeten aan de grond kijk ik naar beneden. Best steil? Dit is regelrechte zelfmoord! Heel even twijfel ik. Zal ik lopend verder gaan? Nee, natuurlijk niet. Afgaande op de bandensporten zijn velen me voorgegaan en heeft iedereen het overleefd. Ik kan dit ook.

Ik klim en daal, draai en slip en bovenal: ik schakel me een ongeluk. Hoe ik ook mijn best doe, het lukt me niet de versnellingen normaal te bedienen. Met mijn duimen schakel ik omhoog, met mijn wijsvingers omlaag. Of was het andersom? Feitelijk maakt het ook niet uit, deze oude fiets reageert meestal toch pas meters te laat.

Maar ik heb er lol in, die hellingen en bochten bevallen me wel. We hebben er, voor beginners althans, een mooi tempo in, tot mijn man plotseling stilstaat. Ik knijp hard in de remmen, in allebei, want ik weet nog stééds niet welke hand de voor- of achterrem bedient. ‘Een trappetje,’ zegt hij. ‘Ik weet niet zeker of we hier vanaf kunnen fietsen.’ Ja, zég! Ik heb mijn angst toch niet voor niets overwonnen? Wat anderen kunnen, kan ik ook. Ik wacht tot manlief naar beneden is gewandeld en stuiter dan op mijn fiets van de treden.

Te vlug naar mijn zin zijn we weer terug bij ons beginpunt. Ik ben zeker zestig keer door elkaar geschud en getrild, mijn handen en billen zijn gevoelloos en de helm drukt zwaar op mijn hoofd. Hoewel ik nog amper fatsoenlijk met mijn fiets overweg kan, heb ik heerlijk door het bos gecrost. We hebben zelfs een uil zien vliegen!

Na zo’n ontgroening komt natuurlijk een vervolg en ik heb besloten dat het deze dag zover is. Ik heb dat vreselijke fietsbroekje weer aan en sta op het punt op te stappen, als mijn blik om mijn roze gelakte nagels valt. Prompt overvalt de vrouwelijke voorzichtigheid mij. Wat als ik een lekke band krijg? De ketting eraf gaat? Wat als ik val, als ik een arm of been breek? Wat als ik weer zo hard met mijn kruis op de stang knal? Gauw roep ik mezelf tot de orde.

Les 3: Sommige zorgen kun je beter negeren. Hup, op pad!