Vlak voor me staat een vrouw van een jaar of veertig met gesloten ogen te dansen. Ze draagt een doorzichtig zwart truitje, een strakke, glimmend zwarte broek en Nikes. Haar haar is kort, haar oorbellen groot en ze gaat volledig uit haar dak. Ze geniet van de muziek, vooral van de tonen die wij niet kunnen horen.

De Ziggo Dome is gevuld met duizenden mensen die allemaal zin hebben in een dancefeestje. De laatste keer dat ik naar zo’n feest ging, is een jaar of achttien terug. Daarna ging mijn voorkeur definitief uit naar muziek met meer gitaren en bezocht ik enkel nog concerten en festivals. Maar ja, dít is Underworld. Ik ga twintig jaar terug in de tijd.

Toen ik zestien was, een puberende skater, had ik verkering met een eveneens puberende gabber. Hij ging met mij mee naar Radiohead, ik met hem naar houseparty’s. Samen keken we naar Trainspotting, waarvan Underworlds Born Slippy de soundtrack is. En we luisterden naar Beaucoup Fish, het populaire album uit 1999, dat we allebei thuis in de kast hadden staan.

Eigenlijk heb ik geen idee wat ik van vanavond kan verwachten. Ik weet ook niet wat voor mensen de hedendaagse dancefeesten bezoeken, maar dat ik met mijn 36 jaar de gemiddelde leeftijd naar beneden haal, is vast niet overal zo. Wanneer Karl Hyde en Rick Smith het podium opkomen, begrijp ik het dat de tijd niet heeft stilgestaan. Niet alleen het publiek is ouder geworden, hetzelfde geldt voor de artiesten: daar staan óók twee zestigers!

Terwijl mensen om me heen wild dansen in het licht van de lampen en de stroboscopen, vind ik de muziek maar matig. Hoor en zie ik iets anders dan zij? Het zou zo kunnen, want ondanks het rookverbod walmen de joints rijkelijk en afgaande op de grote ogen en gelukzalige glimlach van velen zijn er al heel wat pilletjes geslikt. Ik sta er dan ook wel erg nuchter bij, wachtend op de grote, oude hits.

Mijn man vindt het concert ronduit saai en gaat even in de foyer kijken. Binnen een minuut staat er een kale man tegen me aan. Hij vertelt me dat ik wel moet glimlachen, want het is een mooie avond en ik ben een prachtige meid. Hij heeft alleen geen tijd om langer met me te praten, zegt hij, want hij moet pissen, maar hij durft niet te gaan, want wat nou als precies dán Born Slippy wordt gedraaid? Dat wil je toch niet missen? Nee, beaam ik. Dat wil je niet missen.

Hij is amper weg als het eerste nummer van Beaucoup Fish wordt ingezet. Er verschijnt een glimlach om mijn mond en stilstaan lukt ook niet meer. Naast me staat een man te dansen met een Nijntje-trui aan, van de andere kant komt er één stralend op me af voor een knuffel. ’t Is leuk hoor, dat deze avond veel liefde losmaakt bij mensen, maar zó veel heb ik nu ook weer niet nodig.

Mijn man komt terug, de aandacht van anderen neemt af, en hij merkt op dat hij best eerder weg wil, als ik ook uitgekeken ben. Dat ben ik echter nog lang niet. Ik wacht nog op Born Slippy en heb net herontdekt hoe lekker je kunt dansen op die andere nummers. Volgende keer gaan we wel weer naar een concert met gitaren, nu wil ik nog even los op de elektronische muziek.