‘U komt terug om te vertellen dat u te wéínig heeft betaald?’ De jongen van de bouwmarkt kijkt me oprecht verrast aan. ‘Dat is wel heel nobel!’ Ik haal mijn schouders op. Ik ben de eerste die zich meldt als er een te hoog bedrag op de kassabon staat, dus doe ik dat ook in een tegenovergestelde situatie.

Het was even wennen toen ik bij de winkel aan kwam rijden. Op de parkeerplaats stond een man in fluorescerend gele kleding die me de plek wees waar ik mijn auto neer moest zetten. Bij de wagentjes stonden rollen papier en flessen ontsmettingsmiddel. Of de karretjes al ontsmet waren of dat ik dat zelf nog moest doen, was niet helemaal duidelijk.

Van elke auto mocht slechts één inzittende naar binnen. De meeste mensen waren voorbereid; zij waren al alleen gekomen. Het leidde wel tot veel bellende en appende klanten in de winkel, want een huis of tuin verbouwen, doe je immers samen. ‘Ik heb je een foto gestuurd; bedoelde je deze kleur lak?’ ‘Wat denk je van deze tuinset? Of vind je die toch mooier?’

Een kennis stond met zijn vrouw voor de verfbussen te kijken en te vergelijken. ‘Met twee auto’s gekomen?’ grapte ik. Hij keek verschrikt op, maar herpakte zich snel: ‘Eh… We hebben wel twéé wagentjes!’

Mijn karretje was nog leeg. De potgrond die ik wilde kopen, lag in grote zakken voor de winkel opgestapeld, maar om af te rekenen moest ik wel naar binnen. Mét wagentje, om voldoende afstand te houden van de andere klanten. Verveeld-geduldig stonden we met zijn allen in de rij voor de kassa. Was dit echt de beste manier om de dag voor Pasen door te komen?

Toen ik afgerekend had, zag ik dat de caissière drie zakken tuinaarde had aangeslagen. Hoewel ik eigenlijk niet weet wat het verschil is, wilde ik potgrond kopen, wat per zak toch zeker een euro duurder is. Zuchtend liep ik de winkel uit en meteen weer in. ‘Wilt u wel uw wagentje ontsmetten, mevrouw?’

Ook bij de servicebalie was het druk, maar nu heb ik dus toch contact met een medewerker. Hij kijkt nog steeds verrast. ‘Wilt u het bonnetje dáár misschien neerleggen?’ vraagt hij. ‘Dan zal ik het voor u controleren.’ Het is vreemd, hoe dat omslachtige om-elkaar-heen-gedraai in een paar weken tijd toch normaal geworden is.

Hij loopt naar een kassa en ik slalom achter hem aan. Hij kijkt, scant en overlegt met een collega. Een andere klant knikt me lachend toe. ‘Bén je eerlijk, moet je nóg zo lang wachten!’ Ik haal mijn schouders nog een keer op. Alles duurt langer, de laatste tijd.

Dan geeft de jongen van de servicebalie me met een grote glimlach mijn bonnetje terug. ‘Weet u wat, mevrouw? Het is goed zo. Ik wens u een fijn weekend!’ Tevreden loop ik terug naar de auto. Ik heb me nog nooit zo blij gevoeld bij het inladen van 120 liter potgrond.