Hoewel ik hun tassen al draag, houden mijn meisjes mijn handen stevig vast. Met hun andere arm klemmen ze ieder een eenhoornknuffel tegen zich aan. Ons wandeltempo ligt bijzonder laag, langzaam naderen we het lage hek dat rond het plein staat. Deze eerste schooldag is anders dan alle andere.

De echte eerste schooldag, die volgde op de vierde verjaardag, was leuk-spannend. Het nog onbekende, maar langverwachte schoolleven zou eindelijk beginnen. Natuurlijk was dat soms eng, toch kregen de meiden er vooral veel voor terug: lieve juffen, klasgenootjes, bergen speelgoed, spelletjes en werkjes.

Onze meiden gaan graag naar school. Ze vinden het allebei leuk om te leren en nieuwe dingen te ontdekken. Daarbij houden ze wel van vaste patronen en terugkerende structuren – juist de zaken waaraan zij zich zo graag vasthouden, vallen nu weg.

We hadden de afgelopen weken een aardig ritme gevonden voor het thuiswerken. Niet dat er ook maar één dag was dat beide meiden echt ál hun opdrachten maakten, maar ze deden íets en gingen zo toch vooruit.

De herstart van het thuiswerken was gisteren, de eerste dag na de meivakantie, moeizaam. ‘Ik wil nooit meer huiswerk doen!’ riep de jongste boos. Haar zus weigerde eveneens, want haar leraar had de opdrachten in een ander format gestuurd dan in de weken voor de vakantie. ‘Zo hoort het niet,’ zei ze, ‘dus doe ik het ook niet.’

Natuurlijk was daarin de onzekerheid over vandaag al voelbaar. Na al die weken thuiswerken vanwege corona voelt het weer als een eerste schooldag, maar in plaats van leuk-, is deze vooral vreemd-spannend. De meiden kennen het gebouw, de lokalen, de juffen en de meesters. Tegelijkertijd weten ze dat alles anders zal zijn.

‘Ik ga niet op school eten!’ verklaarde de oudste toen ze hoorde dat er met een continurooster gewerkt zou worden. Ze meent het, want ze heeft tijdens het overblijven of op de bso in bijna vier jaar tijd nog nooit een hap van haar boterham genomen. ‘Ik weet ook niet of ik wel op school durf te eten,’ zei de jongste er achteraan. ‘Dat vind ik best eng.’

Dat slechts de helft van de leerlingen aanwezig zal zijn en dat ze maar twee dagen per week naar school mogen, is eveneens lastig. ‘Kan ik dan wel op mijn eigen plek zitten?’ wilde de oudste weten. ‘En wat gaan we allemaal doen?’

De meeste vragen kon ik niet beantwoorden, maar eentje wel: ‘Jullie hebben gym vandaag. Buiten, op het veld achter de school.’ ‘Dat wil ik niet!’ antwoordde ze fel. ‘Gymmen doe je in de gymzaal, niet buiten. Ik doe daar niet aan mee!’

Met die éérste eerste schooldag, die van beide meiden al zo lang geleden lijkt, had ik niet zo veel moeite. Ik gunde het ze juist om die nieuwe wereld te ontdekken. Vandaag echter houd ik mijn hart vast. Alles is zó anders en ik heb geen idee hoe ze daarmee om zullen gaan.

Wanneer we dichter bij school komen, ziet mijn oudste haar meester staan. Ze knijpt in haar eenhoorn, kijkt me even aan en geeft me een knuffel. Dan neemt ze haar tas van me over en loopt naar hem toe.

Ook de jongste laat mijn hand los. Enthousiast rent ze naar de deur van haar lokaal, komt dan terug. ‘Mam, je hebt mijn tas nog!’ roept ze. ‘En ik heb nog geen knuffel gehad!’ Ze kruipt nog even in mijn armen, geeft me een kus en verdwijnt in de klas.

Opgelucht draai ik me om. Misschien komt het toch goed vandaag.