‘Dus vanavond heb je het huis voor jezelf?’ vraagt één van mijn vrienden na het padellen. ‘Ja,’ antwoord ik. ‘En morgen en overmorgen ook!’ ‘Wat ga je doen met al die vrije tijd?’ wil hij weten. Ik kijk hem aan en sta plots met mijn mond vol tanden. Ik heb werkelijk geen idee wat ik moet zeggen. Wat ga ik eigenlijk doen?

Ik heb hier zo naar uitgekeken: een paar dagen vrij in eigen huis. Het leek me heerlijk om niks te hoeven, maar alles te kunnen. Boeken lezen, blogs schrijven, tekeningen maken, koffiedrinken, een beetje aanrommelen of domweg voor me uit staren. Doen wat ik wil op het moment dat ik wil, zonder ook maar met iemand anders rekening te hoeven houden dan de cavia’s. En die zijn niet zo veeleisend.

Sinds mijn man en ik hebben besloten te gaan scheiden, zijn de kinderen de vaste bewoners van ons huis. Zij zijn altijd hier, met hun eigen slaapkamers, speelgoed en andere spullen, en wij logeren om en om bij vrienden. Voor de meiden is het fijn dat het zo kan, maar ik voel me ontheemd. Ik leef uit mijn sporttas en sleep mijn leven voortdurend achter me aan.

Nu logeren de meiden echter een paar dagen bij mijn ouders en omdat het mijn beurt was voor ze te zorgen, ben ik alleen thuis. Ik zit aan tafel in het huis waar we al tien jaar samen wonen. Het huis dat over een paar maanden niet meer van ons, maar van mij zal zijn. Ik kijk om me heen en vraag me af welke meubels en spullen hier dan nog staan en welke ik vervangen moet.

Bij het raam staat de kerstboom. Het is de tijd van licht, warmte, gezelligheid en vrede op aarde, maar ik voel er weinig van. Op de kast staan kerstkaarten. Mensen die weten dat we uit elkaar gaan, hebben vaak een persoonlijke tekst voor ons geschreven, maar er staan er ook enkele tussen die ons simpelweg prettige kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar wensen. Ja, het nieuwe jaar wordt vast gelukkiger dan het huidige, maar ik heb nog geen idee hóé.

Lamlendig hang ik op de bank. Ik zou de was kunnen opvouwen of de vloer kunnen stofzuigen. De badkamer kan ook best een goede beurt gebruiken. Maar ik heb geen zin. Bovendien cirkelt er een vraag rond alles wat ik doe: voor wie ben ik bezig? Ik moet straks toch het huis weer uit.

Ik kan het niet opbrengen mezelf nuttig te maken, maar weet evenmin iets leuks te verzinnen. Ik luister wat muziek, app met een paar vrienden, maak een wandeling. Steeds kom ik terug bij die vraag die me op de padelbaan werd gesteld: ‘Wat ga je eigenlijk doen?’ En het antwoord blijft hetzelfde: ‘Ik weet het niet.’ Het is heerlijk te verlangen naar een moment alleen, maar alleen zíjn blijkt toch een stuk lastiger.