Enthousiast toeterend en zwaaiend naar de jongen die het verkeer regelt sluiten we aan in de lange, lánge rij auto’s voor ons. Het donker lijkt oneindig en de enorme verzameling rode achterlichten reikt minstens zo ver. Dan kijken we elkaar aan: gaan we dit écht doen?

Tuurlijk. We zijn op zoek naar licht in deze donkere dagen en naar activiteiten in tijden van corona. Die twee liggen nu in een kant-en-klaar pakketje voor ons, dus zullen we profiteren ook. Gas erop! – Oh nee, dat kan vanwege die drukte juist niet.

‘Kijk! Een echte John Deere!’ roept Petra, terwijl ze haar Hyundaitje een boerenschuur in rijdt. ‘Even een foto maken voor mijn collega,’ zegt ze en ze trapt hard op de rem. ‘Oh ja, een uitgelichte trekker,’ klinkt Marga’s stem sarcastisch vanaf de achterbank. ‘Echt práchtig!’ Langzaam rijden we langs bloembolkisten de schuur weer uit.

De Verlichte Boerderijenroute Noordoostpolder blijkt al sinds 2012 elke twee jaar georganiseerd te worden, maar ik ben er pas dit jaar achter gekomen dat hij bestaat. Het concept? Boerderijen, voormalige arbeiderswoningen, kunstwerken en landbouwmachines worden sfeervol uitgelicht en wij mogen komen kijken. Vanuit de auto, met duizenden tegelijk.

De aardappelrooi- en wortelsteekmachines die we zien, zijn imposant. Ik ben heus wel eens op een boerderij geweest, maar een akkerbouwbedrijf is toch heel wat anders dan de melkveehouderijen die ik ken. Vooral de grote bergen suikerbieten zijn mooi om te zien; ze doen me denken aan basaltblokken en leggen zo een mooie link met de geschiedenis.

Terwijl we langzaam, tergend langzaam verder rijden, luisteren we naar de audiotour die speciaal voor deze route is gemaakt. Een oudere man met een warme stem legt uit hoe hij als pionier in de Noordoostpolder is komen wonen, waarom veel schuren van betonblokken zijn gebouwd en hoe je een gemengd bedrijf kunt herkennen. De meeste dingen vergeet ik direct weer, maar sommige feitjes zijn best leuk. Zo weet ik nu waarom er tientallen Oostenrijkse houten huizen in de polder staan.

Na een poosje raken we echter uitgekeken op al die verlichte trekkers. ‘Waarom hebben we geen drinken meegenomen?’ vraagt Petra zich hardop af. ‘Of chocolade?’ vult Marga aan. De route zou een klein uurtje moeten duren; wij zijn al anderhalf uur onderweg.

Toch genieten we. Van het landschap (‘Wat een saaie rechte wegen zijn het hier toch altijd!’), van de kunstwerken (‘Die projectie op dat zeildoek is echt mooi!’), van de maan (‘Schitterend!’) en van elkaar (‘…’). Misschien is het wel juist de kneuterigheid van het geheel die van het filerijden in de polder toch een feestje maakt.