‘Eruit!’ Het is een term die ik op school, richting mijn leerlingen, gelukkig weinig gebruik. Thuis, tegen mijn eigen kinderen, roep ik hem echter geregeld. Daarop pakken zij hun steps, rolschaatsen of spacescooters en gaan enthousiast naar buiten. Met mij, dat wel. Samen komen we de lockdown wel door.

Aan het begin van de thuiswerkperiode legde ik de meiden mijn probleem voor: ‘Gewoonlijk breng ik jullie naar school en wandel ik nog een paar kilometer. Hoe pak ik dat aan nu jullie thuis moeten werken?’ Ze kwamen zelf direct met de oplossing waarop ik al hoopte: ‘Dan gaan we toch samen een rondje om school?’

‘Goed,’ antwoordde ik. ‘Jassen aan en eruit!’ De meiden keken me met grote ogen aan: ‘Maar we zijn nog in onze pyjama’s!’ ‘Nou en? Hup, naar buiten!’ Ze dragen ’s nachts van die grote onesies en konden hun verbazing amper de baas. ‘Mogen we écht in onze pakken naar buiten?’ ‘Tuurlijk,’ antwoordde ik overmoedig.

Die eerste dag stepten ze zo snel ze konden naar school. Daar zwaaiden ze naar de juffen die binnen aan het werk waren en ze riepen trots dat ze nog in hun pyjama’s waren. De juffen lachten en zwaaiden vrolijk terug.

De volgende dag gingen we de andere kant uit en kwamen we langs een meisje dat Shetlandpony’s stond te borstelen. ‘Mogen we ze aaien?’ vroeg de jongste, die op haar fietsje vooruit gestoven was. Niet veel later waren de meiden met borstels in de weer en stond ik klappertandend van de kou toe te kijken.

De dag erop kwamen we langs een speeltuin. Voor ik er erg in had, zaten de meisjes boven in het klimrek. Een andere keer gingen we langs de huizen van hun beste vriendjes, even zwaaien. Of langs de supermarkt, broodjes kopen voor de lunch. Of wie liepen, skateten en spacescooterden gewoon een rondje. Nergens naartoe, behalve naar buiten.

Elke dag even op pad, met het terugkerende grapje ‘Eruit!’ blijkt een gouden greep. We krijgen beweging en frisse lucht, verkennen de buurt en kletsen met elkaar. Op één ding ben ik echter gauw teruggekomen: de pyjama’s. Tegenwoordig kleden we ons eerst allemaal aan voor we naar buiten gaan. Want hoe leuk die onesies ook zijn, na elk bezoek aan buiten moesten ze in de was. En zó leuk vind ik wassen ook weer niet.