Met twee vriendinnen, thee en bingoboekjes zit ik te wachten tot de livestream begint. Bingo, borrels & beats. De avond waarvan ik direct al zei dat ik er niet naar zou kijken en zeker niet aan mee zou doen, want zoiets is natuurlijk niets voor mij. Maar hier zit ik dus. Kom maar op.

Er zijn grootse prijzen te winnen vanavond: een wasmachine, een fiets, een minuut gratis winkelen… We verwachten niet ook maar iets in de wacht te slepen, maar het is heerlijk om wél vast te fantaseren. Al was het maar over de manier waarop we de prijzen zullen verdelen, want alles wat we (niet) winnen is van ons samen. Je zult toch om de beurt een week lang van een nieuwe zonnebril mogen genieten!

Als de bingo begint, komt één van mijn vriendinnen al gauw tot een praktisch inzicht. Omdat we ieder een straatje bingokaarten hebben, staat elk getal dat genoemd wordt op precies één van onze kaarten. Deze wiskunde scheelt een hoop nadenken, dus verruilen we de thee na de eerste ronde voor port.

‘Ik heb op elke kaart één getal afgestreept!’ roep ik na een poosje opgewekt. ‘Je bent blij met niks,’ reageren mijn vriendinnen. Ze hebben gelijk, want het is juist de bedoeling rijtjes op één kaart vol te maken. ‘Het wordt de avond van de teleurstellingen,’ voorspellen ze.

Wanneer even later de eerste bingo valt, komen we niet verder dan een verbaasd ‘Zo snel?’ Gelukkig heeft de bingo van een ander ook een positieve kant voor ons: ‘Kan ik mooi een slokje van mijn port nemen.’

’46?’ vraagt één van mijn vriendinnen wanneer het getal op televisie voorbij komt. ‘Nu pas? Maar die had ik al lang afgestreept!’ De schuld gaat naar de port. Hoe meer je drinkt, hoe sneller je wint. Kennelijk drinken er meer mensen, want er is alweer bingo gevallen. ‘Nu al?’ vraag ik. ‘Ik heb 73 nog niet eens gevonden!’ ‘Tussen 70 en 80, Berber,’ klinkt het liefjes vanaf de bank.

Met de bingorondes en de niet-gewonnen prijzen verstrijken ook de port, de chocoladepinda’s en de chips. Op televisie worden pizza’s verloot, die vanavond nog thuisbezorgd zullen worden. ‘Oef,’ verzucht ik. ‘Je zult na al dit eten ook nog een pizza naar binnen moeten werken! Eigenlijk is het helemaal niet zo erg dat vanavond een teleurstelling is.’

De grappen worden flauwer en de zin om nummers af te strepen neemt steeds sneller af. ‘We zijn klaar met de bingo,’ verzuchten we als de laatste ronde begint. Niet meer meedoen is echter geen optie, want stel je voor dat we per ongeluk toch winnen. Nog één laatste slokje port, nog één keer getallen wegstrepen en nog één keer merken dat we inderdaad buiten de prijzen vallen.

Als de stream erop zit, concluderen we desalniettemin dat het geen teleurstelling is geworden, maar een soort van avondje uit. De avondklok is al ingegaan en mijn vriendinnen moeten nog naar huis; hoewel het nog geen elf uur is, voelt het ineens hartstikke laat.

‘Ik fiets wel zonder licht naar huis,’ oppert één van de twee, ‘dan ziet de politie me ook niet.’ ‘Moet je doen,’ kaats ik terug. ‘Pakken ze je niet voor het overtreden van de avondklok, dan wel voor fietsen zonder licht.’ Lachend en zwaaiend stappen ze op. Bingo, borrels & avondklok – wie had gedacht dat deze tijden ons nog zulke spanning zouden brengen?