‘Kun jij me vertellen wat de eerste letter van het woord op dat bordje is?’ wijs ik. ‘Een S!’ begint mijn jongste dochter enthousiast. ‘En daarna komt een P!’ ‘Duh, daar staat Sportpad,’ onderbreekt de oudste haar. ‘Dat is toch makkelijk!’ Net wanneer ik – voor de zoveelste keer – het verschil tussen lezen in groep 2 en groep 5 wil uitleggen, zien de meiden de speeltuin en vliegen ze ervandoor.

Toch komt de oudste gauw terug. ‘Mogen we hier van de speurtocht wel spelen, mam? Of moet dat in een andere speeltuin?’ Lachend geef ik toestemming. Natuurlijk mogen ze klimmen en glijden voor we de laatste vragen van de puzzeltocht beantwoorden. Gerustgesteld rent mijn meisje weer naar haar zusje. ‘Zullen we huisje spelen?’ roept ze.

De buurtsportcoaches van onze stad hebben acht speurtochten uitgezet om kinderen lekker te laten bewegen. Als extra motivatie worden er Intertoysbonnen verloot onder de inzenders van goede oplossingen. Waren mijn meiden eerst nog sceptisch en leek het ze stom, nu we eenmaal begonnen zijn, zijn ze niet meer te houden.

Met de stencils in hun hand lopen ze door de stad. De oudste kan al lezen en ligt dus meestal voor, tot grote frustratie van de jongste. Daarom laat ik haar af en toe een foto zien: ‘Deze plaats moeten we zo opzoeken. Zie jij dat bruggetje al ergens?’ fluister ik erbij. Daar wordt de oudste dan weer boos over: ‘Ze moet zelf lezen, mam. Zo hoort dat.’ Dat haar zusje nog helemaal niet heeft leren lezen, laat ze voor het gemak maar buiten beschouwing.

Ondanks de kleine strubbelingen lopen de speurtochten goed, waarschijnlijk ook doordat ze allemaal langs minimaal één speeltuin komen. Pontjes, schommels en kabelbanen vervelen nooit, zeker niet wanneer ze in een parkje staan waar je nog niet eerder bent geweest. ‘Wil je een foto maken, mam?’ vragen ze vanaf het dak van een speelhuisje.

De speurtocht door de binnenstad voert langs de speelgoedwinkel. Verlekkerd staan de meiden voor het raam. ‘Wat ga jij kopen als je gewonnen hebt?’ willen ze van elkaar weten. Bergen poppen, spelletjes en bouwpakketten staan op de verlanglijstjes. Ik temper hun fantasie: ‘Houd er rekening mee dat de kans altijd groter is dat je níet wint.’ ‘Dat weten we heus wel, mam, maar we mogen er toch wel over nadenken?’ kaatsen ze terug.

We wandelen verder door steegjes, langs pleintjes en speeltuintjes. We tellen bomen, ramen en bellen, lezen woorden en cijfers en noteren alle antwoorden op het blad. Thuis mailen we de oplossing door en denk ik na deze gezamenlijke activiteit een moment voor mezelf te hebben. Mooi niet, want de meiden hebben het volgende stencilpakketje al te pakken: ‘Mam? Gaan we nog een speurtocht doen?’