De avond nadat hun vader vertelde dat hij corona had, testten de meiden ook positief. Direct schoot ik in de regelstand. Ik belde en appte mensen met wie ze contact hadden gehad en overlegde met hun leerkrachten over online lessen. Tegen de tijd dat de meiden sliepen, zat ik uitgeput, maar tevreden op de bank. Ondanks mijn gebrekkige organisatietalent was het me wel gelukt!

De oudste dochter volgt haar les nu boven, op haar kamer, en de jongste zit bij mij aan tafel. Of ze ligt op het vloerkleed, als ze tijdens rekenen de opdracht krijgt een huis te bouwen voor haar knuffeldier. Wanneer hun klasgenoten buiten spelen, vertrekken mijn meiden vrolijk naar de tuin. Er is corona in huis, maar ik mag niet klagen.

Hun vader is er echt ziek van, dus blijven de meisjes een paar extra dagen bij mij. Hun klachten vallen mee. Af en toe hoesten ze wat. De jongste heeft dikke snotneuzen en de oudste heeft het soms over vermoeidheid, maar het had zoveel slechter gekund. Zelfs wanneer ze getest worden bij de GGD klagen ze amper. Bovendien test ik nog iedere morgen negatief; ik mag echt in mijn handjes knijpen.

Goed, mijn training voor de halve marathon schiet erbij in, dus wijzig ik mijn inschrijving naar de 10 kilometer. De badmintonwedstrijd die ik zou spelen moet ik afzeggen en ook de geplande spelletjesavond met vrienden gaat dit weekend niet door. Jammer, maar het kon erger.

De meiden weten dat ik geen stilzitter ben. In ruil voor wat extra schermtijd laten ze me graag een halfuur weggaan om boodschappen te doen, te wandelen of hard te lopen. Als ik terugkom, precies binnen de afgesproken tijd, kijken ze me verrast aan. ‘Nu al? Je mag best langer wegblijven, hoor!’

Mijn teamleider reageert supercoulant wanneer ik hem bel en zeg dat ik niet kan komen werken, omdat ik voor de meiden moet zorgen. Hij regelt vervangers voor mijn lessen, zodat de klassen bij blijven en ik al mijn aandacht aan de meisjes kan schenken. Ik mag echt niet klagen.

En dan die meisjes zelf. Ze volgen hun lessen en spelen in de tuin. We doen samen spelletjes en maken grappen in plaats van ruzie. Even wil de jongste me niet meer knuffelen, bang dat ik corona krijg, maar dan doet ze het alsnog. Corona kan het immers toch niet zien.

Nee, ik mag niet klagen, het had zoveel erger gekund allemaal. Maar stiekem doe ik het toch. Want ondanks alle zegeningen, ben ik er nu wel klaar mee en wil ik niks liever dan terug naar normaal.