Na een paar dagen bij hun vader te zijn geweest, komen de meiden weer thuis. De oudste stapt de woonkamer binnen en werpt een blik op de pas geschilderde muur. ‘Lelijk,’ constateert ze. Dan draait ze zich om en zoekt haar speelgoed op.

Aan het verven van die muur is een heel traject vooraf gegaan. Het begon al maanden geleden met de wens hem ‘een keer’ een kleurtje te geven. Geel of zoiets. Daarna verdween het idee weer, want hoewel ik best een nieuwe muur wilde, had ik geen zin in het gedoe dat bij zoiets komt kijken.

Toen ik een paar weken terug bij de bouwmarkt was, heb ik toch wat kleurenkaarten meegenomen. Die hingen een tijdje aan een deur, tot ik deze week de knoop doorhakte. Ik koos één kaart en toog ermee naar de winkel. ‘Deze kleur wil ik graag,’ zei ik. ‘En alles wat er verder maar nodig is.’

Of ze me aanraadde voorstrijk te gebruiken, vroeg ik aan het meisje dat me hielp. ‘Voorstrijk?’ vroeg ze, zonder ook maar de indruk te wekken dat ze enig idee had wat dat is. ‘Toen ik laatst mijn kamer schilderde, heb ik verf van de Action gebruikt,’ vertrouwde ze me toe. ‘Dat ging ook heel goed, alleen hebben deze kleur ze daar niet.’

‘Voorstrijk?’ vroeg haar collega even later. ‘Nee, hoor, zou ik niet doen.’ ‘Ja, zeker wel,’ zei weer een ander. ‘Anders zit alle verf straks ín de muur in plaats van erop!’ Een halfuur later stond ik weer buiten, weinig wijzer, maar wel met mijn armen vol verf, rollers en afplaktape.

De dagen daarop rolde en kwastte ik heel wat af. Niet alleen mijn muur, maar ook mijn kleren, gezicht en haar voorzag ik van een bruingeel laagje. Het resultaat was prachtig, vooral wat die muur betreft – de rest had niet per se gehoeven.

Toen de muur droog was begon ik enthousiast met meubels te schuiven, want een knalgele stoel voor de bruingele muur bleek echt geen gezicht. Intussen wierp de zon prachtige schaduwen naar binnen, waardoor het leek alsof ik met goudverf bezig was geweest. Niet alleen mijn woonkamer, ook mijn humeur werd met de minuut beter.

Nu zijn de meiden dus weer thuis. Hoewel ik weet dat vooral de oudste moeite heeft met veranderingen, wil ik ze graag laten delen in mijn vreugde. Na haar ‘lelijk’ weet ik dat ik van haar weinig meer hoef te verwachten. Hoopvol kijk ik daarom naar de jongste, maar die helpt me weinig verder. ‘Mam,’ wil ze alleen maar weten, ‘wanneer zet je de bank weer terug?’