‘Ik benijd je situatie beslist niet, maar het lijkt me heerlijk om af en toe eens een weekend helemaal vrij te hebben,’ verzuchtte ik enkele jaren geleden tegen mijn beste vriendin. Gescheiden zijn en in je eentje de verantwoordelijkheid voor de kinderen dragen leek me zwaar, maar de weekenden die ertegenover stonden, klonken wel erg aantrekkelijk.

Nu ben ik alsnog in die situatie terecht gekomen. Gescheiden en zoekend naar de balans tussen alles of niets. Tussen voortdurend ‘aan’ moeten staan en moeten zorgen en het accepteren van de stilte en de leegte wanneer ik alleen ben.

De tijd doet me goed. Ik leer steeds beter om te gaan met de dagen en ik geniet volop van de mogelijkheden die de gescheiden status met zich meebrengt. Ik ga sporten of met vrienden naar het museum, de kroeg of een restaurant en ren van de ene afspraak naar de andere.

Tot ook dat me te veel wordt. Ik lig in bed en voel hoe mijn hoofd volstroomt met malende gedachten, hoe mijn lijf zich ertegen verzet om op te staan. Ik wil niet meer. Even niet hardlopen, niet bijkletsen, geen afspraken. Maar ik wil evenmin alleen zijn, want de muren komen nu al op me af.

Ik wil licht, lucht en ruimte. Ik wil mogelijkheden, maar geen verplichtingen. Ik wil op mezelf zijn, maar wel met mensen om me heen. Ik wil koffie, ik wil schrijven en verder even helemaal niets.

Dus ga ik naar de stad, negeer ik de mensen in de winkelstraat en strijk ik neer in mijn favoriete koffietentje. De zachte muziek, het nietszeggende gekeuvel van de andere bezoekers en de warme cappuccino zijn precies wat ik nu nodig heb.