Voor mijn ogen dansen leerlingen de Macarena. Andere trekken gekke bekken, zitten te kletsen of veranderen om de paar seconden hun achtergrond. Zo vriendelijk-resoluut als ik kan roep ik ze tot de orde, maar mijn poging tot ingrijpen heeft bijzonder weinig effect.

Met een positieve coronatest mag je niet naar school, ook niet wanneer je klachtenvrij bent, dus heb ik voor vandaag online lessen ingepland. Om halftien vanmorgen gaf ik de eerste. Het duurde even voor ik erachter was welke collega er surveilleerde, maar vanaf het moment dat we contact hadden via Teams, liep de les best aardig.

Mijn tweede lesuur van de dag was komen te vervallen, omdat er geen surveillanten meer beschikbaar waren, maar nu mag ik dus nog een uurtje Nederlands geven. Eén leerling is keurig op tijd ingelogd. Zij blijkt ook corona te hebben en volgt de les vanuit huis. De andere leerlingen laten nogal lang op zich wachten, dus bel ik vast de collega die mij als surveillant was doorgegeven. Hij blijkt allerlei plannen te hebben voor vanmiddag, maar het surveilleren van een les Nederlands zit daar niet bij.

‘Hoi mevrouw!’ klinkt dan een meisjesstem uit mijn laptop. Mijn gezicht klaart op, kennelijk loggen de andere leerlingen nu toch in. Dan vervolgt dezelfde stem: ‘We zitten nog op de gang, want er is geen docent voor onze les!’ Daar gaat mijn optimisme. Dit kon nog wel eens een lang lesuur worden.

Eén van de medewerkers van het mediacentrum opent het lokaal en laat de leerlingen binnen. Via verschillende schermpjes zie ik hoe ze de ruimte binnenstromen en een plekje zoeken. Niet de plaats waar ze volgens de plattegrond moeten zitten, maar toch, het is een begin. Mijn collega probeert even om de klas stil te krijgen, maar dan moet hij terug naar het mediacentrum en laat hij de groep aan mij over.

Sommige leerlingen kijken serieus in de camera, wachtend op wat er gebeuren gaat, maar de meeste zitten te dansen, te eten of te gamen. Hoe pak ik dit aan? Met moeite worstel ik me door de presentielijst – iedereen is zowaar aanwezig. Dan de lesstof. Mijn voornemen was met de leerlingen een tekst te lezen en vragen daarover te beantwoorden, maar de moed zakt me met de minuut verder in de schoenen. Tja. Lesgeven op anderhalve méter afstand kan ik inmiddels, maar orde houden op anderhalve kílometer blijkt toch een ander vak te zijn.