‘U loopt wat moeilijk, last van blaren?’ ‘Nog niet, maar het scheelt niet veel.’ ‘Ah, u weet dus wel waar ze komen? Dan raad ik u aan preventief te prikken. Zo lopen ze leeg voor u er last van heeft.’ Mijn medewandelaar eerst verbouwereerd, daarna grinnikend achterlatend, loop ik verder.

In het gewone leven valt hij niet op, maar als hij op pad gaat, kun je hem zó uittekenen. De wandelaar. Grove schoenen, afritsbroek en niet te missen heuptas-met-zoveel-mogelijk-badges-emblemen-en-speldjes-om-te-laten-zien-hoeveel-kilometers-er-al-afgelegd-zijn.

En hij heeft humor. De typische humor die alleen andere wandelaars begrijpen. ‘Heeft u pijn? Last van de voeten, de rug, de spieren? Gelukkig maar. U heeft immers inschrijfgeld betaald, dus u wilt er ook iets aan overhouden. Loop trouwens niet te snel. Dan is het per kilometer goedkoper.’

Ik heb de Nijmeegse 4daagse een aantal keren gelopen met de politie Fryslân. Als je in uniform wandelt, gaan de simpele grappen nog een paar stappen verder. ’s Ochtends bij vertrek word je toegejuicht door honderden dronken studenten. ‘Polisssie is je bessste vrrriend!’ roepen ze, terwijl ze hun hand omhoog houden voor een high five. Je steekt je hand ook op en vervolgens slaan ze mis. Grappig joh!

Als er iemand voor een sanitaire stop het maïs induikt – het maïs, dat tijdens de 4daagse altijd precies op plashoogte staat – word je er steevast bij geroepen. ‘Kijk! Een wildplasser! Bekeuren!’ ‘Nee, hoor,’ zeg je dan. ‘Ziet u niet hoe rustig die man staat te urineren? Daar is niets wilds aan.’

Later op de dag komen de serieuzere vragen. ‘Lopen jullie nu in je vrije tijd of zijn jullie aan het werk?’ ‘Natuurlijk werken we. Dit is onze Grote Voetsurveillance! Wij zorgen ervoor dat alle mensen de goede kant uit gaan.’ ‘Maar moeten jullie dan niet als groep bij elkaar lopen?’ ‘Dat doen we ook. Wij zijn een lange groep, zo hebben we een groter bereik.’

Flauwe humor. Tijdens het wandelen lach je erom. Je applaudisseert voor de toeschouwers die langs de route staan te klappen en spreekt ze bemoedigend toe: ‘Houd vol! Er komen nog veel meer mensen aan!’

Als ik thuiskom, vertel ik mijn man enthousiast over mijn belevenissen onderweg. Hij snapt niets van de dingen die ik zojuist nog zo leuk vond. Waarschijnlijk is dat terecht. Zó leuk zijn die grappen nou ook weer niet. Maar toch. Ik maak ze óók.

Dus kijk ik vast uit naar mijn volgende wandeltocht. Dan zal ik niet alleen mijn eigen blaren prikken, maar zo nodig ook die van andere wandelaars. En ik zal hen van het bekende advies voorzien: preventief prikken. Zij zullen mijn simpele grappen wél begrijpen.

Berber Bouma