26 september 2015. Dé grote dag voor tientallen jongeren uit heel Nederland. Kunstbendefinales.Getalenteerde dansers, schrijvers, muzikanten, filmers, acteurs, dj’s en beeldend kunstenaarsbestijgen één van de podia in de Amsterdamse Westergasfabriek. Wat een lef! En wat een belevenis! Ik ben jaloers.

Toen ik de leeftijd had om aan Kunstbende mee te mogen doen, durfde ik niet. Ik keek naar de vriendinnen die wél een act hadden ingestudeerd en stond zelf de hele dag als vrijwilliger in de garderobe te flirten met de stoere jongens die hun muziekinstrumenten naar ‘mijn’ uitleenbalie brachten.

Nu ben ik te oud om deel te nemen, maar mag ik nog wel fotograferen. Via mijn lens ontmoet ik ambitieuze, gepassioneerde en gedreven jongeren, die zó veel talent hebben dat ze in de voorrondes al velen achter zich hebben gelaten. Ze vertellen enthousiast over hun werk, ze musiceren, improviseren en showen hun moves. Wat ik nooit durfde, doen zij alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Vooral tijdens de dansworkshop van Min Hee Bervoets sta ik te springen om mee te doen, al zou dat houterige en aritmische lichaam van mij werkelijk niet weten hóe. Wat dat betreft is het maar goed dat voor mij een andere taak is weggelegd. Ik hoor bij de crew, heb een ArtEZ-keychord om mijn nek (de kunstacademie die mij na anderhalf jaar wegstuurde omdat mijn werk niet goed genoeg was) en leg in beelden vast wat alle kunstzinnige deelnemers vandaag presteren.

Tijdens de prijsuitreiking fotografeer ik euforische zangers, dansers en andere artiesten. Gillend rennen ze het podium op om hun bokalen, de enige echte Kunstbendespotlights, in ontvangst te nemen. Ze mogen dit jaar draaien op Mysteryland, optreden op Oerol en exposeren in het Stedelijk Museum Amsterdam. Roem! Eer! Prijzen!

In de trein op weg naar huis stuiter ik door de gangpaden. Ik bruis van de energie. Ik wil óók dingen kunnen, net als al die jongeren. Ik wil kunnen schrijven, dansen, zingen, schilderen, presenteren… Présteren!

Terug op het station stap ik op mijn fiets. De kinderzitjes voor- en achterop zijn ineens behoorlijk confronterend. Oh ja, ik ben moeder. Ik word (ben!) ouder. Geen talentvolle jongere met grootse kunstzinnige ambities. Maar ik heb wél gefotografeerd vandaag. Ik stond niet in de spotlight, ik won er geen, maar was op de achtergrond toch belangrijk. Gelukkig. Ik kán al dingen.