‘Mama, ben jij ziek? Doet jouw hoofd zeer? Dan moet jij een pilletje erin doen en dan doe ik een kusje erop en dan ben je weer beter!’ Aldus Meike (3).

Ik kom al dagen niet verder dan bed of bank. Het bonkt rond mijn ogen, het snottert in mijn hoofd en het zeurt door tot in mijn kiezen. Ik heb echt wel zin om te werken, te sporten en voor mijn kinderen te zorgen, heus. Maar nu even niet.

Dus zijn de rollen omgedraaid en wijst mijn oudste dochter me waar de zakdoekjes liggen, zet ze de babygym van haar kleine zusje over me heen – ‘Zal ik de muziek voor je aan doen, mama?’ – en mag ik haar pop vasthouden. En ik krijg kusjes, elke keer als ik zeg dat ik iets niet kan omdat mijn hoofd zo’n pijn doet. ‘Smak! Zo, nu doet het niet meer zeer!’

We hebben het onze kinderen zelf aangeleerd. Ben je gevallen? Bang? Heb je pijn? Kom maar, een kusje erop en het gaat weer beter. Ik wilde dat het echt werkte. Tot die tijd onderga ik de liefdevolle natte kusjes van dochterlief gelaten. Hoe zou zij ook beter kunnen weten?