Als ik ’s ochtends op de fiets naar mijn werk rijd en leerlingen inhaal, wens ik ze altijd vrolijk een goedemorgen. En daarna moet ik meteen aan meneer Van Dijken denken, mijn leraar Duits in de eerste en tweede klas. Het zijn niet zulke positieve herinneringen.

Zijn mondelinge overhoringen waren altijd verschrikkelijk. Hoe goed je ook geleerd had, hij kon je zo indringend en streng doorzagen, dat je uiteindelijk brak en onderuit ging. En dan maakte hij je helemaal áf. Duits was geen leuk vak en Van Dijken was verre van populair.

Ik weet dan ook nog goed dat ik op een ochtend met vriendinnen op weg was naar school en dat Van Dijken ons op zijn fiets inhaalde. ‘Goedemorgen dames!’ groette hij. Mijn reactie was nogal lauw, een humeurig gemompeld ‘hoi’.

En dáár nam Van Dijken geen genoegen mee. Hoewel hij ons al zo’n beetje voorbij gereden was, hield hij in en kwam naast ons fietsen. En hij begon te preken: ‘Zo praat je niet tegen een leraar, dames. Als een leraar goedemorgen tegen je zegt, zeg je gewoon goedemorgen terug. Dus we doen het nog een keer opnieuw,’ besloot hij. ‘Goedemorgen!’

Ook de tweede keer kwam ik niet verder dan een knorrig ‘hoi’, want als puber was ik wel de laatste om me te laten imponeren door mijn leraar Duits. Buiten schooltijd, nota bene. Hij mocht blij zijn dat ik überhaupt de moeite nam om tegen hem te praten!

Desalniettemin heb ik ervan geleerd, al kwam ik daar pas jaren later achter. Want als ik nu naar school fiets, groeten mijn leerlingen mij soms nog vóór ik dat doe. Stiekem ben ik dan best trots. Mijn reputatie als docent is kennelijk beter dan die van meneer Van Dijken twintig jaar geleden. Of mijn leerlingen zijn gewoon wat minder nukkige pubers dan ik vroeger was. Dat kan natuurlijk ook.