Toen ik van de week na het badmintonnen met een teamgenoot aan de bar zat, stelden we vast dat het goed voor de conditie zou zijn om te gaan hardlopen. De volgende dag voegde ik de daad bij het woord: ik trok een paar oude sportschoenen uit de kast en stapte naar buiten. Op naar een nieuw, fris en fit leven!

Na mijn eerste rondje in de zon, toch ruim zes kilometer aan één stuk, haalde ik mijn oudste dochter van school. In mijn korte broek en T-shirt stond ik bij het plein op haar te wachten, maar ze herkende me pas toen haar juf me aanwees. ‘Mama!’ riep dochterlief, terwijl ze op me afrende. ‘Waarom zie jij er zo bloot uit? Ik zag helemaal niet dat jij het was! Ik dacht zelfs: wie is toch die mevrouw?’ En bedankt. Niet te complimenteus, hè?

De tweede keer hardlopen sloot ik af met rek-, strek- en buikspieroefeningen in de woonkamer. Terwijl ik plankte, ging mijn jongste dochter naast me liggen en begon gekke bekken te trekken. Wég concentratie. Tijdens de crunches vroeg de oudste waarom ik zo raar deed. ‘Dat is omdat ik een mooie platte buik wil krijgen.’ ‘Maar dat kan toch veel makkelijker?’ zei ze. ‘Kijk, zó!’ En ze duwde met twee handen zo hard op mijn buik dat alle ingewanden fijngedrukt werden. Au.

Vandaag loop ik weer. Het plan: 5 kilometer rennen binnen een halfuur. Natuurlijk miezert het al voor ik de deur uit ga. Nog voor ik halverwege ben, begint het echt te regenen. Niet veel later lopen water en zweet langs mijn hoofd en snot uit mijn neus. Waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen? Ik haal mijn doel, maar kijk vooral uit naar morgen, wanneer ik weer mag badmintonnen. Zonder dochters, lekker warm en droog.