‘Berber! Je bestaat!’ appt een vriendin me. Als bijlage stuurt ze een foto van een tijdschriftpagina waarop voorjaarsmode wordt aangeprezen aan de hand van verschillende vrouwelijke figuren. En daar staat hij tussen: de prei. Het is overigens niet zo dat ik me echt verheug in dit nieuwe bestaansrecht.

Mijn complex ontstond al jaren geleden. Want dat mijn broertje en zusje jonger zijn dan ik, betekende niet dat ik het vroeger altijd makkelijk had. Lange tijd noemde zuslief mij een Chinees Moslimspookje, al is de aanleiding daarvan me ontschoten. Later werd mijn bijnaam Propje, omdat ik thuis de kleinste en dikste was. Dat zegt trouwens meer over het slanke postuur van mijn gezinsleden, dan over mijn omvang.

Jarenlang ging ik er dus maar vanuit dat ik relatief klein en dik was, zeker in de buurt van mijn zusje, toch zeker een kop langer en tien kilo lichter dan ik. Vergeleken bij haar platte buik was de mijne inderdaad wel wat mollig. Zij was vrouwelijk, lang en dun, ik een propje.

Vorig jaar kwam er echter verandering in dat zelfbeeld, toen ik bij een vriendin thuis bikini’s stond te passen. Ze was een eigen badmodelijn begonnen en ik was vastbesloten één van de eerste kopers te worden. Tot ik in bikini voor haar spiegel stond. ‘Berber!’ riep ze uit. ‘Je bent een prei!’ Wég kooplust.

Volkomen recht, zonder taille of rondingen, met ietwat brede schouders. Vormloos, stijf en van boven uitlopend als een prei. Fijne gelijkenis. Een nieuw complex was geboren. Natuurlijk wist ik wel dat ik geen zandloperfiguur heb. En dat mijn lichaam geen typische appel- of peervormen heeft, vond ik eerlijk gezegd best fijn. Maar een prei?

Sinds die tijd word ik iedere keer dat ik na het sporten met de bewuste vriendin onder de douche sta, geconfronteerd met mijn lichaam. Het is geen propje, maar een prei. Een onprettige gedachte, want die groente oogt toch verre van vrouwelijk. In tijdschriften was ik hem tot nu toe niet tegengekomen, maar het appje dat ik nu krijg markeert een belangrijk punt in mijn bestaan. Ik besta echt, hoewel ik mijn eigen lichaam niet volledig in de gegeven beschrijving herken.

Al vanaf de eerste keer dat ze mijn lijf als een prei omschreef, vraag ik me af met welke groente ik het figuur van mijn vriendin het beste kan vergelijken. Een lastige opdracht. Ik bezin me nog op een goede, ietwat pijnlijke gelijkenis, in de stille hoop dat ik haar een minstens zo groot complex aan kan praten als de preifrustratie die ze mij heeft bezorgd.