Grenzen zijn er om te verleggen. Dat die uitspraak waar is, weet ik al jaren. Sinds ik kinderen heb, verleg ik ze verder dan ik ooit dacht. Maar zelfs het verleggen van grenzen houdt ergens op. Zo zou ik nóóit twintig minuten wachten op twee kinderwinkelwagentjes met een vlag erop. Dacht ik. Toen kwam vandaag.

Mijn dochters zijn gek op boodschappen doen. Met name de oudste, die me erop attendeert dat er nieuwe moet komen zodra wat-dan-ook in huis bijna op is. Gevolgd door de opmerking dat zij dan wel met me mee wil naar ‘de blauwe winkel van de witte meneer’.

Want bij die grootgrutter met zijn blauwe logo is ze in haar element. Ze weet precies hoe het eruit ziet en wat ze kan verwachten. Bij de groenteafdeling staat een winkelwagentje waar kinderen fruit uit mogen pakken. Als het leeg is, is ze even van slag. Gelukkig fleurt ze weer helemaal op wanneer het wagentje na een rondje winkelen weer ‘volgetoverd’ is. Dat ik een medewerker heb gevraagd om er nieuwe bananen in te leggen, laat ze voor het gemak buiten beschouwing.

Verderop in de winkel staat de ‘witte meneer’, die standaard door dochterlief wordt aangekondigd met de woorden: ‘Mama! Ik zie een bekende!’, waarna ze enthousiast naar zijn keukentje vliegt. Drie dagen in de week staat Jos in de winkel te koken voor klanten en stokbrood uit te delen aan kinderen. In onze dochter heeft hij een fan; ze kletst hem de oren van zijn hoofd en maakt geregeld een tekening voor hem.

Daarna gaat ze zingend verder de winkel in. Alle kinderliedjes die ze kent komen voorbij, ook de nummers die anderen alleen rond Sinterklaas of Kerst zingen. Soms bedenkt ze zelf de tekst en zingt ze ons boodschappenlijstje. Een andere keer doet ze alsof we een trein zijn. Ze roept luid ‘fiiiiieeeet!’ voordat we optrekken en vraagt aan andere winkelbezoekers om hun kaartje.

Wanneer onze wagens gevuld zijn, gaan we afrekenen. Eerst controleert mijn meisje of alle kassa’s waarvan het lampje brandt wel écht in gebruik zijn. Als er een gesloten is, moeten we de caissières daarvan op de hoogte stellen, want dat kán natuurlijk niet. Daarna komt de kassakeuze. Wordt het kassa 2, omdat dat de leeftijd van haar zusje is? Of kassa 4, want zo oud was ze kortgeleden nog? Of kassa 5, zo oud is ze nu immers?

Tijdens het afrekenen kletst dochterlief met de caissière, klimt ze op de rekjes tussen de kassa’s of kiest ze bij de inpaktafel vast een lintje om mee te nemen naar huis. Het is eerder regel dan uitzondering dat ze daarbij valt of zich op een andere manier bezeert en dat ik haar huilend meeneem de winkel uitdraag. Ach ja, we hádden het gezellig.

Boodschappen doen is grenzen verleggen, dat heb ik inmiddels geleerd, maar vanmorgen ging ik dus verder dan ooit. Ik was met beide dochters bij de supermarkt en natuurlijk wilden ze allebei een kinderwinkelwagentje met vlag. Ik was voorbereid en had extra euro’s meegenomen. Helaas, die pasten niet in de wagentjes, dus gingen we met zijn drieën naar de servicebalie voor geschikte muntjes. Teruggekomen zagen we nog net hoe twee andere kinderen achter de laatste wagentjes blij de winkel instapten.

Dat de meiden elk met een mandje zouden winkelen, was wat hen betreft uitgesloten. Om de beurt mijn grotemensenwagen duwen ook. Dus zat er maar één ding op: wachten. Heel lang wachten, want ze weigerden bij hoog en bij laag te boodschappen te doen met dat ene teruggebrachte wagentje zonder vlag. Ze moesten een vlag. Allebei. Na twintig minuten was het zover: we konden de winkel in. En toen moesten alle andere rituelen nog beginnen…