Al vóór het eerste oriënterende gesprek op de basisschool van mijn dochter maakte ik me zorgen over de indruk die ik daar zou wekken. Ik dacht aan de ouders van leerlingen die ik zelf spreek op ouderavonden en die alles beter zeggen te weten, omdat ze ook voor de klas staan. Van die ouders die het liefst thuisonderwijs zouden geven, omdat andere leraren het toch nooit zo goed zullen doen als zij. De meeste ouder-docenten zijn gelukkig niet zo extreem, maar stel nou dat ik er wel één van die soort zou worden?

Bij mij op school geven we niet alleen les, als leraren onder elkaar praten we ook heel veel. Over de leerlingen, hun resultaten en hun ouders. Dat is belangrijk: we willen immers graag dat onze leerlingen zich veilig voelen, gezien en gewaardeerd. We willen dat ze elk op hun eigen niveau goed presteren en laten zien wat ze kunnen. Bovendien betrekken we ouders graag bij het onderwijsproces; samen sta je sterker en bereik je meer.

Toch heb ik met die laatste categorie gesprekken nog wel eens moeite. Vooral wanneer wij als docenten een andere mening hebben over een leerling dan de ouders over hun kind. We willen allemaal het beste, maar kijken wel vanuit totaal verschillende perspectieven naar de jongere. Oudergesprekken houden me vaak een spiegel voor en iedere keer vraag ik me af: hoe zouden de docenten van mijn dochter over míj praten?

Vooral als ouders een probleem niet willen of kunnen erkennen dat wij op school wel ervaren, is het lastig. Als het docententeam hulp voor een leerling wil, maar ouders niet voor hun kind, loop je vast. Uiteindelijk zijn zij immers degenen die beslissen. Tijdens leerlingbesprekingen en in de personeelskamer wordt vaak doorgepraat over zulke ouders; we hebben verschillende meningen en weten niet hoe we verder moeten.

Enige tijd geleden hadden we ook weer zo’n gesprek. Een collega vertelde over een mentorleerling en zijn ouders, met wie het contact erg moeilijk loopt. De jongen ligt niet fijn in de groep, zit niet lekker in zijn vel en zijn cijfers zijn verre van goed. Zijn ouders zijn erg beschermend en willen geen enkele vorm van hulp, laat staan een eventuele doorverwijzing of diagnose. Reken maar dat je daar als docent of mentor flink gefrustreerd van kunt raken!

Terwijl mijn collega zijn ergernissen uit, dwalen mijn gedachten af naar mijn eigen dochter. Zij heeft nu al een diagnose en voor de tienminutengesprekken met haar juffen plannen we standaard minstens een halfuur in. Werken wij als ouders wel genoeg mee? Komen we voldoende tegemoet aan de hulpvragen die school heeft? Vinden ze me daar geen zeur? En vooral: zien ze me niet als een betweter, als zo’n moeder-lerares die alles beter denkt te weten? Zo’n type waar ik juist zo’n moeite mee heb?

Als ik mijn gedachten uitspreek, stellen mijn collega’s me gerust. Ze vinden het juist goed hoe open en eerlijk ik over mijn meisje ben. Over haar diagnose. Over de hulpverlening, die we zelf hebben ingeschakeld en die we actief betrekken bij school. Ook haar juffen zijn positief, ze werken keihard en doen alles om ervoor te zorgen dat dochterlief zich veilig voelt en zich kan ontwikkelen. Maar toch… Hoe zouden ze daar in de personeelskamer over me praten?