Zodra ik het slachtoffer op de grond zie liggen, snel ik op hem af. Ik schud aan zijn schouders. ‘Meneer, gaat het?’ vraag ik. Hij reageert niet, dus ik lift zijn kin en controleer zijn ademhaling. Die ontbreekt. Logisch, want dit slachtoffer is een pop. Toch vraag ik een collega een AED te halen, bel ik 112 en begin ik met reanimeren.

Volgende week moet ik examen EHBO doen, maar vandaag volg ik met collega’s een herhalingscursus. Mijn eerstehulpdiploma van het Rode Kruis, de bijbehorende theorietoetsen en praktijkoefening voldoen namelijk niet aan de eisen van het Oranje Kruis. En aangezien laatstgenoemde instantie bij ons op school de pasjes uitdeelt, ga ik alsnog op examen. Vooraf nog eens oefenen met collega’s komt dus best goed uit.

Het is dertig graden in het leslokaal en ook zonder te reanimeren of elkaars polsen en enkels te verbinden loopt het zweet ons langs de rug. We beginnen daarom met een ‘eenvoudige kennistest’ die we in tweetallen op de computer mogen maken. Casussen brengen ons bij Mark, Nico en Jurgen, die vraag na vraag blijken te zijn gevallen, vergiftigd of door een hond gebeten. Onhandige mensen dus, maar ze mogen rekenen op onze hulp. Nu maar hopen dat die op tijd komt.

Snel beslissen wat te doen blijkt in veel fictieve gevallen best lastig. Wanneer een leerling, collega of één van je eigen kinderen zich hevig bloedend bij je meldt, handel je meestal vrij intuïtief, mogelijk vanuit een kleine adrenalineroes. Nu krijgen we ineens tijd om na te denken en de beste oplossing te kiezenuit een rijtje antwoorden die allemaal wel erg veel op elkaar lijken.

Gelukkig slagen we en mogen we op voor de praktijkoefeningen. Trainer Theun demonstreert nog eens hoe je reanimeert. Daarna trekt hij gelaat routineus van ons gezamenlijke slachtoffer en drukt er een nieuw gezicht op. Dan kijkt hij ons vragend aan. Wie wil? Om de beurt voeren we borstcompressies uit en beademen we de pop.

Het blijft vreemd; handelingen oefenen waarvan je hoopt dat je ze nooit echt hoeft uit te voeren. Denk ik echter aan de collega die onlangs een hartstilstand had en door zijn eigen vrouw gereanimeerd is, dan gun ik iedereen zo’n cursus en de kans het leven van een ander te redden.

Terwijl ik ons slachtoffer reanimeer, voel ik pijn op mijn knie. De huid is daar nog erg dun na een val enkele weken terug. Ik negeer de pijn en blijf borstcompressies geven tot mijn collega terug is, de AED heeft aangesloten en het apparaat aangeeft dat ik kan stoppen omdat er een analyse wordt uitgevoerd. Mijn knie schrijnt.

Een dag na de EHBO-cursus overweeg ik mijn collega’s te vragen om eerste hulp: er zit een dikke blaar op mijn knie. Met wandelblaren op mijn voeten heb ik ervaring, maar deze reanimatieblaar is nieuw voor me. Kan ik die doorprikken? Ik hoop maar dat hij volgende week weg is, voor ik bij mijn examen een nieuw slachtoffer voor me heb liggen en ik mijn knie wéér openhaal.