Even voor vijf uur ’s ochtends gaat de deur van onze slaapkamer open. De oudste dochter komt binnen. ‘Mama,’ begint ze. ‘Ik denk dat ik moet…’ Nog voor ze haar zin kan afmaken, komt de eerste golf braaksel omhoog en landt op de vloer. Ik schiet overeind en pak haar vast. De tweede golf gaat over mijn voeten.

Het is altijd zielig om een kind ziek te zien. Zo klein en onbeholpen, zo onbekend met de situatie als ze dan zijn… Ik troost mijn dochter dat het niet erg is dat ze moet overgeven, dat de buikpijn over zal gaan en dat ze echt weer beter wordt. Manlief is intussen met handdoeken en dweilen in de weer om de vloer -en mij- weer schoon te boenen.

Dit is al de tweede keer deze week dat ze zich ziek voelt. De vorige keer spuugde mijn meisje ons hele bed onder; in die zin is het een vooruitgang dat alles nu op de vloer ligt. Een uur geleden was ze al bij me geweest om te vertellen dat ze niet lekker was. Ik heb toen een teiltje bij haar bed gezet, maar je kunt van een vijfjarige natuurlijk niet verwachten dat ze in haar eentje ziek is en zelfstandig gaat spugen.

Wanneer haar maag leeg is, kruipt dochterlief in ons bed. Ik haal haar kussen en wil ook haar pop meenemen. ‘Dat hoeft niet hoor, mam,’ verzekert ze me. ‘Want stel je voor dat ik nog een keer moet spugen en pop vies wordt. Dat was de vorige keer ook zo. Ik wil niet dat pop weer in de wasmachine moet!’ Duidelijk.

We doen het licht uit en langzaamaan keert de rust in de slaapkamer terug. Het gezang van de eerste merels klinkt door het openstaande raam. Ik doezel net weg als dochterlief ineens begint te kokhalzen. Ik vlieg overeind. ‘Moet je weer spugen?’ vraag ik. Mijn meisje kijkt me met glinsterende ogen en een ondeugende glimlach aan. ‘Nee hoor,’ zegt ze. ‘Dat was een grapje!’ Zucht. Laat mij maar slapen.