Vorig jaar werd dochterlief vijf en in plaats van feest werd dat een drama. Dat begon ’s ochtends vroeg. De vlaggetjes die volgens haar voor binnen waren, hingen buiten en andersom. De cadeautjes hadden verstopt moeten zijn, maar dat waren ze niet. De inhoud van de pakjes was bovendien stom. Dit jaar doen we dat anders. Hoofdvraag: hoe?

Twee weken van tevoren ga ik met haar naar de speelgoedwinkel om te kijken. ‘Wat zou je nou écht graag voor je verjaardag willen hebben?’ vraag ik na een poosje. ‘Dat kan ik niet zeggen, mam,’ antwoordt ze. ‘Dan is het toch geen verrassing meer?’ Ook na enig aandringen geeft ze me geen tips. ‘Ik ben dol op verrassingen, dat weet je toch?’ Ja, dat hebben we vorig jaar wel gemerkt.

Kort voor de Grote Dag komt dochterlief met een goed voorstel: ‘Zullen we samen de slingers ophangen? Vorig jaar deed je het immers verkeerd, dus misschien kan ik je deze keer maar beter helpen.’ Puik plan. Dat gaan we doen.

Minstens zo belangrijk is het kinderfeestje. Ze heeft het er al maanden over, in de klas heeft ze zelfs al een briefje rond laten gaan, waar iedereen die komen wilde zijn naam op mocht schrijven. Dat partijtje moet er dus komen. Nu ik een concreet plan voor het feest op tafel leg, haakt ze echter af. ‘Vorig jaar hebben we ook al pannenkoeken gegeten en die maskers die je hebt gekocht, wil ik liever nu verven. Geen feestje. Dat is voor jullie toch ook veel makkelijker?’ zegt ze opgeruimd.

Ik snap er steeds minder van. Dochterlief stelt haar plannen steeds bij en elke keer wanneer wij haar willen helpen de dag voorspelbaar in te richten, kapt ze ons af. Het zal toch niet weer zo’n debacle worden als vorig jaar? Ik weet wel dat haar verjaardag háár feestje is, maar het zou fijn zijn als het en passant ook voor ons een leuke dag zou worden.

De middag voor De Dag bakken we samen een appeltaart. ’s Avonds hangen we de vlaggetjes in de tuin. ‘Het wordt mooi, hè, mam?’ glundert dochterlief. ‘Ik heb zo veel zin in morgen!’ Met een grote glimlach op haar gezicht valt ze in slaap, om ’s ochtends minstens zo stralend wakker te worden.

‘Kijk! De slingers hangen precies goed!’ roept ze uit als ze beneden komt. Eén cadeautje ziet ze direct liggen, maar ze komt meteen met een oplossing. ‘Dat moeten jullie maar even opnieuw verstoppen. Ik doe mijn ogen wel even dicht.’ Niet veel later stelt ze tevreden vast dat ze alleen maar mooie cadeautjes heeft gekregen. In de loop van de dag concludeert ze achtereenvolgens dat de taart lekker, de visite gezellig en uit eten gaan best leuk is.

Mijn meisje is doodmoe, maar zielsgelukkig als ik haar ’s avonds naar bed breng. Mijn man en ik zitten daarna stomverbaasd naast elkaar op de bank. Ik had echt niet gedacht dat een verjaardag gelijktijdig zó’n feest kon zijn.