De stad zindert. Er hangt iets in de lucht. Niet zichtbaar, wel voelbaar. Latent aanwezig, als een slapende reus. Oh ja. Dat is ook zo. Verderop ligt Xolo te slapen, een enorme hond. Daarnaast zit De Duiker, zijn Kleine Reuze Meisje bij hem op schoot. Ze hebben elkaar eindelijk gevonden en zijn eveneens in dromenland. Hun ogen gesloten, maar hun ademhaling hoorbaar en te zien in de minieme bewegingen die hun monden maken.

Vandaag zijn we in Leeuwarden. Ik ben al mijn halve leven weg uit Fryslân en heb ook nooit in de hoofdstad gewoond, maar het voelt altijd goed om terug te zijn. Er is zoveel veranderd, toch is ook minstens zoveel gelijk gebleven. Terwijl we naar het centrum fietsen, wijs ik mijn man op mijn oude middelbare school, op mijn favoriete kledingwinkel van vroeger en vertel ik over de talloze keren dat ik deze rit al heb gemaakt.

We hebben een dubbel doel: ons vergapen aan de reuzen van Royal de Luxe én aan de tentoonstelling over het leven en werk van M.C. Escher in het Fries Museum. Ik weet nog goed hoe boos ik was toen ik hoorde dat er een nieuw museum kwam. Het oude was immers zo mooi, met die paardentrap naar het Verzetsmuseum en de tunnel onder de weg door… Alsof ik als Fries om utens ook maar íets over de stad te zeggen had!

Toch ben ik nu trots. Op het grootse museum, op de prachttentoonstelling van Escher. Op de gemoedelijke sfeer in de stad en op de mensen, zowel Liwadders als toeristen, die daar samen voor zorgen. De verwachting en de spanning zijn voelbaar; er staat iets te gebeuren. Iedereen wil erbij zijn, wil vooraan staan, maar niemand dringt zich op.

Vanuit de Prinsentuin kijken we even later met duizenden toe hoe de reuzen over de gracht voorbijkomen. De marionetten zijn zo groots en overweldigend, dat ze ondanks de touwen waaraan ze hangen echt lijken te leven. Met een brok in mijn keel kijk ik ze na als ze de stad uit varen. Het voelt zelfs even alsof er een paar tranen achter mijn ogen prikken.

De stad is nooit echt van mij geweest, want tegen de tijd dat ik ging studeren verhuisde ik. Toch zijn de herinneringen aan dagjes winkelen met vriendinnen en nachten stappen met vrienden nog bijna tastbaar. Bij elke straathoek komen verhalen boven en mijn hart maakt een sprongetje wanneer ik de eigenaar van mijn vroegere favoriete platenzaak zie lopen. Zoveel gebouwen en straten zijn anders, maar het Leeuwarden van vroeger bestaat ook nog gewoon. Ik ben al jaren weg, maar voel me nog steeds thuis.