‘Bij een ander staan tijgerprintjes misschien ordinair, maar ik kan ze prima hebben. Een tijgerprintjurkje, een legging met diamantjes en crocs eronder. Ik heb er de borsten voor. En het blonde haar.’ Aan het woord is de eerste dame van ons badmintonteam. Plaats van uitspraak is de jaarlijkse teambarbecue, bij de captain thuis. Toegegeven: we zijn al een paar drankjes onderweg.

Onze teamcaptain kan als eerste heer niet alleen aardig badmintonnen, hij kan ook fantastisch barbecueën. Weken geleden heeft hij zijn menu voor vanavond al samengesteld én uitgeprobeerd. Afgaande op de lijst die ik in de keuken vind is hij vandaag al uren bezig met de voorbereidingen en ook nu is hij, met zijn lederen barbecueschort voor, nog druk in de weer.

De eerste gangen bestaan uit tortillachips met salsa van gegrilde nectarines en avocado’s gevuld met een mix van zwarte bonen, tomaten en limoen. Alles geserveerd met koude speciaalbiertjes en witte wijn. ‘Ik heb een zwak voor donkere vrouwen,’ bekent de tweede heer al gauw. ‘En voor vrouwen met spleetogen. En voor latina’s. En voor vrouwen met psychische problemen,’ vullen wij zijn lijstje aan. ‘Ja,’ zegt hij, ‘maar daar bestaan zelfhulpboeken voor.’

Halverwege de avond komt de vrouw van de captain thuis van haar werk. ‘Ik vind jullie toch altijd een bijzonder clubje,’ constateert ze na nog geen kwartier. ‘Ach,’ reageert de eerste dame. ‘Badmintonners kijken nergens van op. Sokken van 18 jaar oud? Die kunnen nog best, lekker hoog optrekken. Een trainingspak uit de jaren ’80? Niks mis mee, aandoen! Jurkjes die net te strak en net te kort zijn? Tuurlijk. Badminton is toch geen modeshow. Hij’ -ze wijst op de tweede heer- ‘liep tot voor kort ook wekelijks in picknickkleedbroekjes.’

De volgende gang bestaat uit barbecuebombs; grote gekruide gehaktballen omwikkeld met spek. ‘Jullie zijn zo leuk samen, hoe houden jullie het met elkaar vol?’ vraagt de tweede dame al kauwend aan de captain en zijn vrouw. ‘Ik wilde het laatst juist uitmaken met mijn vriend, maar hij ging niet akkoord.’ De tweede dame en onze vaste invalheer kijken elkaar grijnzend aan. Daar gaan we! Voor de captain antwoorden kan, kapt de tweede heer het onderwerp echter af: ‘Bah! Allemaal zelfhulpboekjestherapie!’

Tegen het eind van de de avond gooit de eerste dame haar grootste badmintonfrustratie eruit: het eeuwige verlies wanneer ze mixed dubbel speelt met de captain. ‘Wat vind jij daar zelf nou eigenlijk van?’ vraagt ze hem. ‘Ik sta daar op de baan mooi te zijn in mijn tijgerprint. Als ik met de tweede heer speel, rent hij zich de longen uit zijn lijf, vaste invalheer idem dito. Maar jij staat daar en roept alleen maar CROSS! Hoe kunnen we dan ooit winnen?’

De captain heeft het echter te druk met zijn rib-eye-steaks, kip-op-bierblik en de vraag of hij morgenochtend zijn zoontje wel met de auto naar een feestje mag brengen. ‘Wat was de regel ook alweer? Anderhalfuur niet rijden per biertje? Maar ik kan toch heel goed drinken met twee biertjes op?’ vraagt hij, terwijl hij zijn tripel langs het glas schenkt. ‘Bestaat daar geen zelfhulpboekje voor?’

Het is bijna nacht als de eerste dame constateert dat alles ellende is. De vaste invalheer wil haar niet in zijn familie, beslissingen worden buiten haar om genomen, ze kan geen gedachten lezen en onzichtbaar is ze ook al niet. ‘Laat maar,’ besluit ze. ‘Jullie zijn oud en perfect. Jullie hebben desillusies. En ik hoef geen wijn meer, want ik ben al een beetje aan de loslippige kant.’

Om half één serveert de captain ijs met gegrilde ananas in rum en bruine suiker. ‘Heerlijk!’ roept de tweede heer na een paar happen. Dan, iets zachter: ‘Ik ben alleen niet zo van de ananas.’ Dat het de laatste gang is, valt hem overigens tegen. ‘Ik begin er net in te komen!’

Ik rek me uit en sta op. Ik heb heerlijk gegeten, maar zo’n avond sporten hakt er wel in. Tijd om naar huis te gaan. We treffen elkaar maandag weer op het badmintonveld.