Vaak ben ik te eigenwijs om hulp te vragen, maar deze keer zet ik het verzoek van de jongste dochter toch door naar mijn man: ‘Schat, wil jij de zijwieltjes van haar fiets halen?’ Ze vraagt er al weken om en hier, op de camping, kan ze volgens mij mooi leren fietsen. Hij stelt het moment echter steeds uit met een wedervraag: ‘Is ze niet te jong?’ Nu gaat het dan toch gebeuren. Als het lukt, tenminste.

De wieltjes blijken al zo lang aan het derde-, vierde- of vijfdehandsfietsje te zitten, dat ze met een gewone baco amper in beweging zijn te krijgen. Dochterlief kijkt toe hoe haar vader uit alle macht aan haar roestige rijwiel rukt en trekt. ‘Lukt het al, pap?’ vraagt ze fijntjes.

Ik help mijn man door het fietsje in een houdgreep te nemen, zodat hij met de baco meer kracht kan zetten. Het enige resultaat is dat de hoekjes van de bout afronden en het alleen maar meer moeite kost op er grip op te krijgen. ‘Geen ze er al af?’ wil dochterlief weten.

Met een hamer probeert mijn man het probleem alsnog op te lossen. Eerst slaat hij ermee tegen de baco, maar als dat geen soelaas biedt, ramt hij rechtstreeks op de wieltjes. Het scherpe geluid van metaal op metaal schalt over het kampeerveld. Ons meisje kijkt bedremmeld toe. ‘Papa mag mijn fiets niet stukmaken, hoor!’

De oplossing komt uiteindelijk uit onverwachte hoek als de zoon van de campingburen eraan komt. ‘Sorry dat ik me ermee bemoei,’ begint hij, ‘maar ik ben fietsenmaker en ik kan het niet aanzien als iemand zó met een hamer tekeer gaat op een fiets. Kan ik misschien helpen?’ Dochterlief antwoordt al voordat wij dat kunnen. ‘De zijwieltjes moeten eraf!

De buurzoon kijkt even en loopt dan naar de caravan van zijn ouders, waar een hele gereedschapskist in lijkt te staan. Hij komt terug met twee waterpomptangen en enkele minuten later heeft hij het fietsje van zijn zijwieltjes verlost. De jongste dochter straalt.

We oefenen samen op het gras en nog geen uur later maakt ze haar eerste meters zonder dat ik haar vasthoud. Haar glimlach en haar zelfvertrouwen groeien met elk rondje dat haar voeten trappen, terwijl mijn man zijn baco weer opruimt. Volgende keer mag hij weer de held zijn.