Ken je die grap van die Nederlanders die wilden fietsen in de Ardennen? De meeste mensen bereiden zich daarop voor met trainingen, fietsbroekjes, helmen, kaarten of op zijn minst een fatsoenlijke fiets. Mijn man en ik niet.

De enige reden dat wij onze fietsen meenemen op vakantie is dat we een nieuwe fietsendrager hebben. Een duur ding, dus we zullen hem gebruiken ook. Vertrekpunt van onze etappe is de camping in Houffalize, waar de Ourthe zachtjes langs onze tent kabbelt. We zitten relatief laag, maar die wetenschap doet nog geen belletje rinkelen. Na ons ontbijt bij de plaatselijke supermarkt gaan we vol goede moed op pad. Het doel is Bastogne, 19 kilometer verderop. Of iets verder, aangezien we wel een móóie route willen.

Al gauw zijn we aan alle kanten omgeven door naaldbos. Gevoelsmatig fietsen we de eerste kilometers naar beneden, maar afgaande op mijn steeds snellere ademhaling en steeds zwaarder aanvoelende benen klimmen we toch. Dan vind ik het nog wel leuk, zo’n hellend vlak tussen de bomen, ook al is van mijn gevoel voor hoogte en richting al gauw niets meer over.

Als we eindelijk hijgend de top van onze eerste ‘col’ bereiken, kijken we uit over een prachtige wereld en een heerlijke afdaling van ruim twee kilometer. Daarna volgt echter een nieuwe klim. Ik demarreer en sta boven uit te puffen terwijl ik minzaam toezie hoe mijn man de laatste meters lopend naast zijn fiets aflegt. Dat lijkt me een puik punt voor een goed gesprek. We fietsen nooit, zeker niet in de bergen. Misschien moeten we toegeven en niet naar Bastogne gaan. Misschien is een ‘gezellig rondje’ ook wel genoeg.

Manlief denkt daar gelukkig hetzelfde over en bij de volgende splitsing gaan we niet rechts-, maar linksaf. Dat zullen we weten ook. Wat een onmogelijke klim zit er aan het eind van dat landweggetje! Kreunend en steunend duw ik mijn fiets naar boven. Ik ben op! Terwijl mijn man mij uitlacht, roept hij ‘Bravo!’ naar de vrouw die vlak na mij  boven komt, dertig jaar ouder en toch superrelaxed. Dat is wel vóór hij gezien heeft dat zij een elektrische fiets heeft…

Op onze laatste benen trappen we ons door de heuvels. De slotafdaling van deze fysieke afslachting wordt aangekondigd met een oud en verweerd waarschuwingsbordje. 14%. Zo steil naar beneden fietsen is haast niet te doen; de piepende remmen van mijn mans fiets houden het bijna niet. Op de weg namen van grote renners als Valverde, Jungels en Gilbert. Wij gaan met gevaar voor eigen leven naar beneden, maar er zijn dus ook mensen die hier naar bóven zijn geklommen! Allemachtig!

Na een ronde van 21 kilometer op simpele stadsfietsen arriveren mijn man en ik doodop weer in Houffalize. We zijn slechts vijf kwartier onderweg geweest, maar het voelt als een hele dag. Tijd voor een biertje. ’t Is al gauw duidelijk dat we beter kunnen drinken dan fietsen…