Brullend komt mijn oudste dochter de keuken in. Haar gezicht is rood aangelopen en de tranen rollen over haar wangen. ‘Ik wil dat vieze niet eten!’ roept ze, met een blik op de pannen die op het fornuis staan. Huilend blijft ze voor me staan.

Mijn man heeft haar en haar zusje net opgehaald van de buitenschoolse opvang en onderweg hebben ze het al over het avondeten gehad. ‘Ik wil geen vieze spruitjes!’ spuwt ze. ‘Maar ik wil wel een toetje, dus moet ik ze wel eten en dat wil ik niet en dat vind ik niet eerlijk!’ Het snot loopt uit haar neus. Ze veegt het weg met de mouw van haar vest en kijkt me kwaad aan.

Nog voor ik haar gerust kan stellen – ik heb ook bloemkool gekookt – komt haar zusje binnen. Ze loopt door naar de voorkamer en stopt bij het speelkleed waar een bouwwerk van blokken staat. ‘Heb jij dat gemaakt?’ vraagt ze. Direct nadat de oudste met ‘Ja’ antwoordt, haalt ze uit en schopt ze het kasteel om. Terwijl ik de jongste op de gang zet, begint mijn oudste dochter nog veel harder te huilen.

Een kapotgetrapt bouwwerk kan ik niet goedpraten. Ik wacht tot mijn meisje wat bedaard is en haar brullen is overgegaan in snikken. ‘Je zusje moet straks haar excuses aanbieden en ik wil jou wel helpen om een nieuw huis te bouwen,’ troost ik. Dat is echter niet genoeg. ‘Ik wil geen nieuw huis!’ roept ze. ‘En haar sorry wil ik ook niet!’

Na een glaasje water komt dochterlief met een oplossing die in haar ogen veel logischer is: ‘Ik wil nooit meer iets tegen zusje zeggen wat waar is. De volgende keer ben ik niet eerlijk meer. Dan ga ik gewoon liegen als ze vraagt of ik iets gebouwd heb.’ Ze snuft, haalt haar mouw nog eens langs haar neus en gaat aan tafel zitten. Bloemkool.