De zaal is groot en hoog. De tl-lampen fel. De vloer zowel licht- als donkergroen en versierd met gele, witte, rode, blauwe en zwarte lijnen. Shuttles vliegen door de lucht, worden met droge of juist felle tikken weggeslagen. Volwassenen en kinderen in felgekleurde kleding rennen heen en weer, hun schoenen piepen en stampen op de grond en hun stemmen schreeuwen schel door de ruimte. Een benauwd gevoel bekruipt me. Hier kan ik niet badmintonnen, het is veel te druk!

Nu zou ik graag zo’n mooi verhaal schrijven, zo’n feelgood waarin alles mis lijkt te gaan, alles steeds een beetje erger wordt, maar waar dan tóch een keerpunt komt. Zo’n moment waarop van alle kanten hulp geboden wordt, waarin dingen die tegenzaten ook positieve kanten blijken te hebben en waarop ik uit het dal omhoog klim, om de avond glorieus en met dikke winst te beëindigen.

De avond voldoet in ieder geval aan het eerste deel van de beoogde feelgood. Ik word ontzettend onzeker van al het licht en geluid dat op me af komt, van alle onverwachte bewegingen om me heen. Alles is anders dan thuis, in onze eigen zaal, en de moed om een goede wedstrijd te spelen zakt me direct in de schoenen. Ik zet mijn sporttas neer en plof ernaast op een bank. Die heeft echter zo’n koude metalen rand, dat ik van schrik opspring. Zelfs bijkomen lukt niet!

Warmlopen dan maar. Aan de zijkant van de zaal ren ik een paar keer heen en weer. Het voelt niet goed; óf mijn billen zijn gekrompen, óf mijn rokje is wijder geworden. Het is steeds alsof het afzakt en dat is niet goed voor mijn zelfvertrouwen. Zijwaarts huppelen. Knieheffen. Hakken-naar-de-billen. Spieren rekken. Ademhalen. Diep ademhalen.

Tijdens het inspelen met mijn teamgenoot ben ik er niet bij, sla ik steeds mis. Maar wat wil je? Verderop staan ze drie tegen drie te spelen, wat voor rare oefening is dat? Waarom hebben onze tegenstanders zo’n gek wit randje onderaan hun T-shirt? Welk merk schoenen draagt die vrouw eigenlijk? Ik ken dat logo niet. En die man, waarom zet hij steeds de capuchon van zijn hoodie op? Oh ja, we zijn aan het badmintonnen. Die groene shuttles zijn wel traag. Waarom gebruiken ze hier niet de blauwe die we thuis ook hebben?

Voor de wedstrijd begint, bouw ik in gedachten een muur langs achterlijn, om me af te sluiten voor de rest van de zaal, maar de stenen storten al naar beneden voor hij goed en wel staat. De hele partij is een aanfluiting. Ik sla shuttles in het net, buiten de baan of zelfs helemaal mis. Ik loop verkeerd, anticipeer niet goed op de acties van mijn teamgenoot en heb zelfs geen antwoord op de makkelijkste smashes van de tegenstanders. We worden kansloos van de baan geveegd en de rest van de avond wordt het niet beter. De tranen prikken achter mijn ogen. Wat dóe ik hier?

‘Ach,’ relativeren mijn teamgenoten, ‘volgende keer beter, toch?’ Ik weet dat ze gelijk hebben, ik kan echt wel beter dan de wanvertoning van zonet, maar niet hier. Misschien moeten we volgende week niet trainen op dropjes, lobjes of loopsystemen, maar op focus, rust en concentratie. Ik heb vanavond niet alleen verloren van de tegenstanders, maar vooral van mezelf.