‘Mam, hoe komt het dat papa en jij altijd weten waar je naar toe moet rijden? Hebben jullie dat vroeger geleerd?’ ‘Eh… ja.’ ‘Hadden ze dan vroeger ook al wegen? En auto’s? Fietsen? Rotondes? En stonden er toen ook al strepen op de weg?’ Dochterlief wil veel weten vandaag.

‘Ja, dat was er vroeger allemaal al. Maar we hadden nog geen internet, dus ook nog geen filmpjes op YouTube of Netflix.’ Haar mond valt open. ‘Maar mam, waar keken jullie dán naar?’ ‘We hadden een televisie. Daar zaten draai- en drukknoppen op en het beeld was zwart-wit.’ ‘Wat is zwart-wit?’ ‘Dat is televisie zonder kleur.’ Mijn meisje kijkt bedenkelijk. ‘Bestond dat écht?’

‘Hadden jullie vroeger dan wel muziek?’ ‘Ja hoor.’ ‘Ook kinderliedjes?’ ‘Ook die waren er al.’ Dochterlief zet enthousiast verschillende nummers in. ‘Kende je dit liedje dan al? En dit?’ ‘Nee, die liedjes kende ik niet, maar Kinderen voor Kinderen bestond wel.’ Een opgeluchte zucht. ‘Gelukkig maar.’

Het blijft even stil op de achterbank. Dochterlief staart in gedachten verzonken uit het raam en ik ga in mijn hoofd eveneens terug in de tijd. Ik herinner me dat ik ook niet snapte hoe mijn ouders zomaar de weg naar oma of het zwembad wisten en dat ik me daar onderweg steeds opnieuw over verbaasde. Het mag duidelijk zijn: de geschiedenis herhaalt zich.

Mijn meisje haalt mij uit mijn overpeinzingen: ‘Mam, waren er vroeger dan wel bloemen? En bomen? Planten? Struiken?’ ‘Ja hoor.’ ‘Dus de wereld was niet helemaal leeg en grijs?’ ‘Nee joh, in de Bijbel staat toch ook dat God eerst de planten maakte en daarna de mensen?’ ‘Oh ja. Maar hoe deed God dat dan?’ Ze doet haar ogen dicht en vouwt haar handen. ‘God? Ben je daar?’ vraagt ze. ‘Hoe heb je de mensen gemaakt?’

God antwoordt niet meteen, dus gaat ze maar weer bij mij te rade. ‘Konden jullie vroeger  schrijven? En hadden jullie wel kleren?  Schoenen? Woonden jullie al in huizen?’ Oké. Zo is het genoeg. Ik ben 35. Zó lang geleden is vroeger nou ook nog niet!